γυάλινος κόσμος .

γυάλινος κόσμος ..

ο κόσμος που έφτιαξα από φθηνό γυαλί , στον οποίο ζούσα μέχρι πριν από λίγο καιρό . 

Σχεδιασμένος  Μονό στις δικές μου ανάγκες έτσι ώστε να βλέπω μόνο αυτά που θέλω και αυτό που βόλευε εμένα.

Ως γυάλινος  ήταν ένας κόσμος πολύ εύθραυστος,έτσι ήταν εύκολο  να ραγίσει ...

Κάπου εκεί λοιπόν ζώντας στην δική μου ουτοπία, πάλευα μεταξύ αϋπνίας και κρίσης πανικού .Και τότε κάτι μαγικό συνέβη ....
 Είχα λοιπόν την τύχη να γνωρίσω έναν πανέμορφο άνθρωπο.

Έναν άνθρωπο ιδιαίτερο ,διαφορετικό,χαρισματικό ,ήρεμο, με πολλά ακόμα χαρίσματα συγκεντρωμένα  σε μια προσωπικότητα . Η διαφορετικότητα του  όμως δεν οφείλεται στο γεγονός οτι ανήκει στα άτομα με αναπηρία ,  για κάτι άλλο,κάτι ακόμα πιο ιδιαίτερο πιο μαγικό .

Με βοήθησε χωρίς καν να χρειαστεί να το μοιραστώ μαζί του να λύσω κάθε τι που ως τότε με βασάνιζε.Να εξαλείψω κάθε κρίση πανικού ,να αλλάξω να ψάξω βαθύτερα μέσα μου και τελικά να βρω την λύση.

 Καθώς τον άκουγα   να μου μιλάει, άκουγα και το ράγισμα του φθηνού μου γυάλινου κόσμου. .

Η αλήθεια είναι οτι ήταν  η πρώτη ίσως φορά που ήρθα τόσο κοντά σε έναν άνθρωπο με ειδικές ανάγκες.Για κάποιον λόγο ως τότε  απέφευγα να κοιτάξω κατάματα την αλήθεια .

Ίσως κάτι φοβόμουν άλλα ίσως να φοβάμαι να το παραδεχτώ ακόμα και σε μένα.

Τότε λοιπόν ήταν η πρώτη φορά που αντι για λύπηση ένιωθα θαυμασμό!

Και τότε λυπήθηκα εμένα που ως τότε έψαχνα νόημα σε υλικά αγαθά  ,λυπήθηκα για μένα γιατί είχα ξεχάσει να αγκαλιάζω να τρέχω να αγγίζω.. 

Γιατί γκρίνιαζα χωρίς λόγο . 

Λυπήθηκα εμένα γιατί είχα ξεχάσει να εκτιμώ την ζωή μου,την αξία της από μια άλλη πλευρά,είχα ξεχάσει να εκτιμώ απλά καθημερινά πράγματα.

Είχα ξεχάσει οτι τα αυτονόητα δεδομένα της ζωής μου δεν προσφέρονται για όλους και δεν είναι δεδομένα. 

Τότε επιτέλους άρχισα να σκέφτομαι και πέρα από τον κόσμο μου .Άρχισα να σκέφτομαι βαθύτερα για πράγματα που είχα σκεφτεί κατά καιρούς άλλα με άλλον τρόπο διαφορετικό.

Τώρα πια όλα είναι αλλιώς .

Τώρα καταλαβαίνω ότι σχεδόν τίποτα δεν είναι φιλόξενο για όλους,δεν είναι φτιαγμένο για όλους,οι δρόμοι τα πεζοδρόμια  τα κομμωτήρια ,οι καφετέριες και οτιδήποτε που  μέχρι τώρα για μένα δεν είχε ιδιαίτερη σημασία .

Ξαφνικά μου  φάνηκε τόσο άδικο.Άδικο για τους συνανθρώπους μας. Ακόμα και η παιδεία που έχουμε να κλείνουμε ράμπες για καρότσια, να πετάμε τα αυτοκίνητα μας στα πεζοδρόμια.Και πόσα ακόμα...!

Το σπίτι μου,η τέλεια φωλιά μου  που ως τώρα το μόνο που έβρισκα για ελάττωμα ήταν τα μικρά του μπαλκόνια. Κατάλαβα  πως  το ελάττωμα του είναι ότι   δεν έχει ούτε μια προδιαγραφή για όλους τους ανθρώπους.

Τελικά χαράμισα πολύ χρόνο σε ανούσια πράγματα,όμως κάλιο αργά πάρα πότε!

Γνώρισα έναν υπέροχο άνθρωπο που με έβγαλε από έναν όχι και τόσο υπέροχο κόσμο και που χωρίς ο ίδιος να το συνειδητοποιεί με δίδαξε τόσα πολλά..

 Μου έμαθε να χωρίς να κάνει κάτι, να ξεπερνάω αλλιώς κάθε δυσκολία.

Να αγαπώ και να εκτιμώ κάθε τι που έχω...να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος για να μπορώ να μεγαλώσω ένα παιδί χωρίς να χτίσω τοίχους γύρω του, που θα του είναι άχρηστοι και θα πρέπει κάποια στιγμή να γκρεμίσει ..Να τον μάθω για αξίες για ανθρωπιά για δύναμη υπομονή αγάπη και την ελπίδα.Να μην φοβάμαι να κοιτάω και να λυπάμαι  κανέναν άλλον.Και τον τελευταίο καιρό γνώρισα και άλλους πολλούς .Άνθρωποι είμαστε όλοι αν και μεταξύ μας νιώθω πως είναι λιγάκι παραπάνω σε όλα από μας!!

Και κάθε άλλο μόνο θαυμασμό αξίζουν .