Τωρα καταλαβα γιατι κρυβεσαι….
Σε κοιτουσα και μου εκανε εντυπωση γιατι δεν εφερνες ποτε το παιδι σου μαζι..
Παντα υπηρχε μια δικαιολογια..
Που να το τρεχω, ηθελα να ηρεμησω λιγακι…
Σκεφτομουν πως ποτε δεν με καλουσες στο σπιτι σου και καποια στιγμη οταν ενιωσες καλυτερα μου εμπιστευτηκες πως το παιδι σου δεν ειναι τελειο σαν τα αλλα..
Ειλικρινα δεν μπορουσα να το πιστεψω δεν μπορουσε να το χωνεψει ο νους μου…
Οχι την αναπηρια του παιδιου σου η την τυχη σου αλλα γιατι κρυβεσαι…
Σκεφτομουν πως ειναι δυνατον να ντρεπεσαι για αυτο το πλασμα που σε ευλογησε ο Θεος να ερθει στην ζωη σου…
Απορουσα και ελεγα πως ειναι δυνατον να το κανεις αυτο…
Σκεφτομουν πως ΕΓΩ δεν θα το εκανα ποτε αυτο στο παιδι μου…
ΕΓΩ ΘΑ ΗΜΟΥΝ ΠΕΡΗΦΑΝΗ…
ΕΓΩ ΕΓΩ….
Και τοτε ειδα…
Ειδα το δαχτυλο που σε εδειχνε…
Ειδα αυτη που πηρε μακρια το παιδι της και ειπε να μην παιζει με το παιδι σου..
Ειδα αυτην που χασκογελουσε βαζοντας το χερι μπροστα στο στομα γιατι το παιδι σου επαναλαμβανε τις ιδιες λεξεις.
Ειδα και αυτη που σε κοιτουσε με λυπηση…
Ειδα τον πονο στο βλεμμα σου…
Και τοτε ακουσα..
Ακουσα εκεινη που σε εκρινε…
Ακουσα και εκεινη που ειπε πως σου αξιζε και εκεινη που ειπε πως ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ…
Ακουσα εκεινη που σε ρωτησε μα καλα δεν το ειδες τι το κρατησες?
Και τοτε, ακριβως τοτε σε καταλαβα…
Θελω να σου ζητησω συγνωμη και ας μην ειμαι εγω η αιτια…
Θελω να σου ζητησω να με εμπιστευτεις και να ξεχασεις..
Αν και ειμαι σιγουρη πως μολις αγκαλιαζεις το πλασμα σου ολη η κακεντρεχεια αυτου του κοσμου εξαφανιζεται…
Δεν ειναι ολοι τερατα σε αυτον τον κοσμο…
Σοφια
Δεν υπάρχουν σχόλια: