βουλιαζοντας.....

Πρίν δυο χρόνια είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω ενα σεμινάριο Ψυχολογίας το οποίο μίλαγε για την σημερινή "πυρηνική οικογένεια" και την αυτοδιαχείριση του εαυτού μάς. Τότε ήμουν για πολυ καιρό σε σκέψεις,παρατηρούσα ανθρώπους και συμπεριφορές. Μοιραζομουν με όποιον ήθελε απλά να με ακούσει τα οσα έμαθα. Δεν ξέρω αν έδωσα σε κάποιον έστω και λίγο απο απο αυτά που έμαθα. Δεν ξέρω αν τελικα με βοήθησε να κανω κάτι καλύτερο απο αυτό πού έκανα και ως γονιός και ως άνθρωπος.
Ουσιαστικά μίλαγε για την σημερινή οικογένεια που αυτό που την χαρακτήριζε είναι πως όλα γίνονται για το παιδί και απο κει και πέρα ο καθένας για το εγώ του. Και η αλήθεια είναι οτι δυο χρόνια μετά παρατηρώντας τους ανθρώπους βλέπω πώς πράγματι οι άνθρωποι έχουν πάψει να ασχολούνται με τον άνθρωπο. Αδιαφορία και μοναχικότητα. Άνθρωποι που βουλιάζουν ολο και πιο πολύ στην θλίψη, στην μοναξιά και το εγώ τους. Άνθρωποι που έχουν πάψει να παλεύουν για την ζωή τους και απλά επιβιώνουν. Γίναμε δούλοι των υλικών που αποκτήσαμε και χάσαμε τις ουσιαστικό νόημα.
Δεν λέω πως δεν υπάρχουν άνθρωποι που τραβάνε ζόρια,που έχουν σημαντικά προβλήματα.
Δε λέω είναι πολύ βίαιο να μην έχεις δουλειά, είναι βίαιο να μην μπορείς να ανταπεξέλθεις στις υποχρεώσεις σου, είναι βίαιο να έχεις στερηθεί τα αυτονόητα. Όμως είναι δυσάρεστο να είσαι μόνος να μην βλέπεις την ζωή που περνάει, να μην βλέπεις τον συνάνθρωπο που υποφέρει, να αδιαφορείς για ολα επειδή απλα παραιτήθηκες απο την ίδια την ζωή.
Έχουμε χάσει πολλά δε λεω και με βίαιο τρόπο όμως μπορούμε να γυρίσουμε σε βασικές αρχές, την οικογένεια την φιλία τον άνθρωπο μας. Είναι αναγκαίο να κρατήσουμε την παράδοση, είναι ανάγκη να μην ξεχνάμε την Αγάπη την ελπίδα την οικογένεια ,τους φίλους.
Όταν είσαι μόνος χαμένος στις σκέψεις σου και στα στα προβλήματα ειναι πιο δύσκολο να βρεις την άκρη , όμως οταν δεν είσαι μόνος είναι αλλιώς.
Αυτο που κάνουμε είναι η εύκολη λύση κρίνουμε τους άλλους μετράμε χωρίς μέτρο ποιός ειναι καλύτερος , κρίνουμε οσα δεν φτάνουμε, και δειχνουμε συνεχώς τον αλλον χωρίς να κοιταμε τον εαυτό μας. Αναλύουμε ποιός έχει τι και ποσο απλα το απέκτησε . Και γενικα ειμαστε απών απο την ίδια μας τη ζωη.  Ας κοιτάξουμε λίγο ποια στοιχεία εδεναν κάποτε την πατροπαράδοτη οικογένεια, ας βρούμε παλι τους ανθρώπους που λείπουν απο τη ζωή μας, ας κοιτάξουμε καλύτερα τον άνθρωπο που περνάει απο δίπλα μας. Ας βρούμε άλλο τρόπο να βγούμε απο την βια στην οποία ζούμε . Με την τιμωρία που βάζουμε στον εαυτό μας δεν θα καταφέρουμε τίποτα.
Ας μάθουμε στα παιδιά μας για τις αληθινές αξίες για την οικογένεια για την φιλία, ας δείξουμε ότι τίποτα δεν πρέπει να τους σταματάει όταν προσπαθούν. Ας μάθουμε στα παιδιά μας πως τα υλικά και το εγώ τους δεν θα τους χαρίσουν ευτυχία, όχι τόση όση μπορεί να χαρίσει η Αγάπη, οι δυνατοί δεσμοί  και η ζωή που φεύγει. Ας μην αφήνουμε αλλο την παράδοση να φεύγει σβήνοντας κάθε επαφή με οτι οι παππούδες μας έχτισαν.
Και φέτος τα Χριστούγεννα ας έρθουμε πιο κοντά σε οτι απομακρύναμε.
Φέτος λοιπόν ας είναι η τελευταία χρόνια που χάσαμε στιγμές, που βουλιάζουμε στο τίποτα και στο κάπου.