Δυο μέρες στην Μ.Ε.Ν.Ν

Την Μ.Ε.Ν.Ν. την είχα ακουστά μονάχα. Ακουγα για μωρά που μπαίνουν εκεί μανούλες που τα επισκέπτονται για λίγο,για πρόωρακια που περιμένουν ενα θαυμα. Καπου εκεί σταματούσε όμως η σκέψη μου, σταματούσε κάθε γνώμη και άποψη που είχα μέχρι τώρα.
Μετα απο μια μέρα στο σπίτι πλημμυρισμένη απο ευτυχία,μια μέτρηση ικτερου, έδειξε πως πρέπει να κάνουμε εισαγωγή στη ΜΕΝΝ.
Στο άκουσμα και μόνο ότι θα έπρεπε να αποχωριστώ το βρέφος μου, το πλασματακι που για 261 μέρες ζούσε μέσα μου άρχισα να καταρρέω...
Απο την απόλυτη ευτυχία έπεσα στο κενό. Συναισθήματα που δεν μπόρεσα να διαχειριστώ, δάκρυα που δεν μπορούσα να συγκρατήσω.
Την ώρα που τον πήραν απο τα χέρια μου ένιωσα οτι ξεριζώνουν την καρδιά μου..
Οι ήχοι εκεί μέσα απο τα μηχανήματα υποστήριξης , παλμοί τρυπουσαν το κεφάλι μου.
Πρόωρα μωρά με σωληνάκια λεπτά κορμάκια μόνα τους, σε πλαστικά κουτιά. Κλάματα μωρών χωρίς το χάδι της μάνας..
Ποσό πόνο να εχουν νιώσει εδώ μέσα; Πόσα δάκρυα έχουν χυθεί; Ποσοι γονείς ανυπομονούν να πάρουν τα αγγελούδια τους σπίτι....

Τοποθέτησαν το μωρό μου σε ενα πλαστικό κουτί, το συνέδεσαν με μηχάνημα να μετράει παλμούς και οξυγόνο, του έβαλαν μάσκα στα μάτια και με έβγαλαν έξω. Εκείνος άρχισε να κλαίει  το ίδιο και εγώ. Με απομάκρυναν απο τον χώρο...Ανήμπορη μόνη χωρίς καρδιά......Χωρίς το μωρό μου.
Καθισμένη σε ενα δωμάτιο  μέχρι να ηρεμήσω να ακούω το κλάμα του.
Φεύγοντας απο κει προσπαθώ να καταλάβω τι έχει συμβεί, γιατί η αγκαλιά μου είναι άδεια;
Στο σπίτι ένιωσα να είμαι μια σκιά έχω όμως και άλλο παιδί το οποίο δεν μπορεί να διαχειριστεί ακόμα τα συναισθήματα του...Εγώ αδυνατώ να τον βοηθήσω....μου λείπει άλλωστε ενα κομμάτι μου...
Σε μια μέρα νιώθω πως έχω αποτύχει πλήρως σαν μάνα..
Κομμενη στα δύο μοιράζομαι ανάμεσα σε επισκεπτήρια και σπίτι....παντού νιώθω λίγη....
Οι ώρες μοιάζουν ατέλειωτες...μα εγώ πρέπει να χειριστώ την κατάσταση. Ξέρω πώς ο ικτερος δεν είναι κάτι σοβαρό, όμως δεν είναι αυτό που με στεναχωρεί...
Είναι ο αποχωρισμός....μοιάζει να ναι βίαιος απότομος δεν μπορώ να καταλάβω καν τι έχει γίνει...Ούτε ο ομφάλιος λώρος δεν κόπηκε τόσο γρήγορα....
Δεν θυμάμαι πώς πέρασαν δύο μέρες, που βρήκα δύναμη να χαμογελάμεγελώ και να παίζω με τον γιό μου για να μην τον στεναχωρώ άλλο.
Σε κάθε επισκεπτήριο τα μάτια μου γέμιζαν δάκρυα...
Πόσες μανούλες το έχουν νιώσει...
Ποσό πόνο έχουν αντέξει; Πόσο δύσκολο είναι να αποχωριστεί η μάνα με το παιδί της;
Και εσύ γλυκιά μανούλα δύο μήνες εκεί...έλαμπαν τα μάτια σου οταν μου είπες πως σε τέσσερις μέρες φεύγετε ...ένιωσα για λίγο την αγωνία σου...τις σκέψεις σου...τον πόνο σού. Με το καλό να γυρίσετε σπίτι!
Και εσύ μαμά που χαμογελάς να πάρεις σύντομα τις διδύμουλες σου κοντά σου...
Και εκεί που χάρηκα με την χαρά σας δάκρυα γέμισαν πάλι τα μάτια μου...Αυτή τη φορά χαράς γιατί και εμείς φεύγουμε αύριο...ακούς μπέμπη μου φεύγουμε.
Μετά την σύντομη εμπειρία μου εκεί θα προσεύχομαι  για εκείνα τα μωράκια....για τις μανούλες τους ..να επιστρέψουν όλα τους γερά στην αγκαλιά που στερήθηκαν στο δέσιμο που κόπηκε απότομα.
Αφήνοντας πίσω τους ήχους απο τα μηχανήματα...το πλαστικό κουτί...τον πόνο Αναθεώρησα πολλά....
Δύο μέρες ήταν αρκετές για να αλλάξουν πολλά μέσα μου.
Δυο μέρες στην ΜΕΝΝ που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Κουράγιο μανούλες κουράγιο μπαμπάδες..

Εμείς είμαστε σπίτι..αγκαλιά τα δύσκολα πέρασαν θα ξεκινήσουμε απο εκεί που η ευτυχία πλημμύρισε κάθε μας κύτταρο.
Κρατώντας τον στην αγκαλιά μου νιώθω ευγνωμοσύνη...