Αντίο σχολείο!

Στην αρχή της σχολικής χρονιάς του γιού μου, την πρώτη φορά που πήγε παιδικό μου είχε πει..
-Μαμά γράψε κάτι για το σχολείο μου...
-Τι θες να γράψω; Τον ρώτησα..
-Δεν ξέρω τα κείμενα που γράφεις..μου απάντησες.
Τότε δεν ήξερα τι ακριβώς θέλω να γράψω για να αποτυπώσω αυτό που εσύ σκεφτόσουν , αυτά που εσύ βιώνες.
Η αλήθεια είναι ότι τώρα που έφτασε το τέλος είμαι επιτέλους έτοιμη να γράψω κάτι για το σχολείο σου. Ότι μπορώ ως παρατηρητής για όσα εσύ έζησες εκεί.

Σήμερα μπαίνοντας στο γραφείο ένιωσα σαν εκείνη την πρώτη μέρα που μπήκα μέσα γεμάτη ενθουσιασμό και συγκίνηση. Τα ίδια ακριβώς συναισθήματα. Μόνο που αυτή τη φορά ήταν η τελευταία!
Σε είδα στην τάξη σου με τους συμμαθητές σου, τα φιλαράκια που μαζί ανακαλύψατε τόσα πράγματα. Έζησες της πρώτες σου εμπειρίες σε μια μικρή κοινωνία.
 Πάντα ενθουσιασμένος, και πάντα έτοιμος για την επόμενη μέρα.
Μέχρι και το φαγητό σας αγαπούσες πολλές ,φορές περισσότερο απο το δικό μου. Φαίνεται ότι είχατε  και εξαιρετική μαγείρισσα.
Ταξιδέψατε με το γκαουτσο.... Έναν φανατικό ταξιδιώτη που ταξίδεψε εσάς σε μέρη άγνωστα μέχρι πρότινος. Περάσατε μεγάλες περιπέτειες! Περιπέτειες που θυμάσαι και γελάς.
Αρχικά δεν είχα καταλάβει, οταν μίλαγες για ταξίδια, ξέροντας μάλιστα τόσες πολλές λεπτομέρειες...Ύστερα κατάλαβα πως οι νηπιαγωγοί σας ταξίδεψαν σε ενα μαγικό ταξίδι γνώσεις ανακάλυψης και αναζήτησης. Αναζήτησης όχι μόνο εξωτερικής αλλα εσωτερικής και αυτό ήταν το φοβερό, το πως άκουγαν εσας, τα παιδιά τις ανάγκες σας και όλα όσα θέλατε να μάθετε. Το πως σας έδειξαν να καταλαβαίνετε τα συναισθήματα σας και να τα εκφράζετε, βγάζοντας σας την ανάγκη για γνώση και οχι γνώση απο ανάγκη. Το ταξίδι της γνώσης, του παιχνιδιού, της ομάδας έλαβε τέλος. Ενα εκπληκτικό ταξίδι που αποτυπώθηκε μέσα σου με τον καλύτερο τρόπο.
Νιώθω πως έφτιαξες γερά θεμέλια. Η καλύτερη αρχή που θα μπορούσες να έχεις.
Ο Αντώνης και η Λίτσα  ενα φοβερό δίδυμο που έγιναν η αιτία στα απανωτά ερωτήματα που δεχόμουν καθημερινά. Άλλωστε ηταν εκείνοι που "ταξίδεψαν" την φαντασία του και άνοιξαν καινούργιους ορίζοντες.
Έγιναν ο λόγος που πολύ με ρωτούσαν πως άλλαξε έτσι το παιδί!
Και γω περήφανη μαμά όχι άδικα χαιρόμουν κάθε μέρα αφήνοντας τον σε καλά χέρια.
Κάθε Παρασκευή τα ματάκια σου βουρκωνανε γιατί την άλλη μέρα δεν είχες σχολείο...

Και αυτό για σας να ξέρετε είναι σπουδαίο!
Χάρηκα πολύ που σας γνώρισα! Μα η συγκίνηση η μεγάλη ήταν να βλέπω τον Αντώνη με τον οποίο κάποτε καθόμασταν στην ίδια τάξη, στα ίδια θρανία να είναι τώρα νηπιαγωγός του γιού μου.
Να συνεχίσετε αυτό που κάνετε τόσο καλά και εύχομαι πως και ο μικρός μου θα έχει την τύχη να σας έχει νηπιαγωγούς.

 Λίγο πριν φύγουμε για τελευταία φορά απο την τάξη σου, παραλαμβάνοντας όλες τις εργασίες σου φωναξες σε όλους Καλό καλοκαίρι και ενα τσούρμο παιδιών έτρεξε να σε αγκαλιάσει. Τι τρομερή στιγμή...Ελπίζω να την θυμάσαι και εσύ.
Μπήκαμε στο αμάξι, εγώ έτοιμη να δακρύσω...Εσύ κοίταζες έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου.
-Μαμά είναι το καλύτερο σχολείο του κόσμου...αντίο σχολείο εγώ τώρα είμαι μεγάλος θα πάω νηπιο.