Τράβα μια φωτογραφία...

Είμαι άραγε η μόνη που αν δεν υπήρχαν οι φωτογραφίες με  πολύ κόπο θα θυμόμουν το μουτρακι του γιού μου;
Κοιτάζοντας φωτογραφίες  του για να δω αν μοιάζουν τα παιδιά μου μεταξύ τους συνειδητοποίησα ότι αδυνατώ να θυμηθώ το πριν. Πέρα απο την στιγμή που τον πρωτο αντίκρισα δεν θυμάμαι κάτι άλλο....
Μα πως γίνεται αυτό;
Δηλαδή τι; Θα περάσουν τα χρόνια και μόνο οι φωτογραφίες θα μου θυμίζουν τις στιγμές.
Κοιτάω τον μικρό και νιώθω πως θα θυμάμαι για πάντα όλα εκείνα που βλέπω, κι όμως θα τα ξεχάσω και αυτά.... Όπως ξέχασα και με τον πρωτο μου γιό. Ίσως να φταίει που μεγαλώνει μπροστά στα μάτια μου και έτσι είναι σαν να απορροφούνται όλες οι αλλαγές. Ή που το μυαλό παίζει παιχνίδια μαζι μου.
Κοιτάω τις φωτογραφίες ξανά και ξανά το άλλοτε μωρό μου σε όλες τις πόζες. Κλαίει γελάει, πασαλημενο με σοκολάτα, να και μία που κοιμάται.
Μια ζωή σε πολύχρωμες φωτογραφίες. Κάπου σκόρπιες και κάποιες δικές μου.
Φοράω άσπρη κλαρωτη φούστα, με λευκό μπουστακι κι κίτρινες ρίγες.
Δίπλα η αδερφή μου ποζάρει ναζιάρικα στον φακό φορώντας ενα πολύχρωμο σορτσάκι και μπλουζάκι με κρόσσια. Εννιά περίπου εγώ έξι και κάτι η μικρή.
Κοιτώντας την φωτογραφία μπορώ σχεδόν να ζωντάνεψω εκείνη την μέρα...
Μια ακόμα φωτογραφία η μαμά κάθεται στον καναπέ με μαλλί δεκαετίας `90 κολάν και μια εμπριμέ μπλούζα. Στην μια πλευρά εγώ στην άλλη η αδερφή μου...τριανταρα τότε η μαμά μια κούκλα. Όμως εκείνη τη μέρα δεν τη θυμάμαι.
Βγάζω το κουτί με τις φωτογραφίες...
Σχολική εκδρομή, με την κολλητή μου..πάλι απο εκδρομή...Εδώ είμαι σε έναν γάμο είμαι δεν είμαι δεκαεφτά κι μοιάζω μεγαλύτερη...Αυτή η μανία όταν είσαι μικρός να θες να μεγαλώσεις..
Μια σπάνια φωτογραφία που είμαστε και οι τέσσερις η μαμά ο μπαμπάς και εγώ με την μικρή.
Αγαπώ ιδιαίτερα τις φωτογραφίες, ειδικά τις αυθόρμητες...Τις φωτογραφίες που σε στέλνουν σε άλλη εποχή ή απλά σε ταξιδεύουν σε μέρη, αν έχει άποψη ο φωτογράφος γινόνται ακόμα πιο όμορφες.
Να και οι φωτογραφίες μας με τον άνδρα μου απο τότε που ήμασταν ακόμα σχεδόν παιδιά, κάποιες σκόρπιες σκέψεις περνούν απο το μυαλό μου.
Ρε πως είμαι έτσι εδώ σκέφτομαι..
Δεν θα αρχίσω το γνωστό μα πως περνούν τα  χρόνια εχω καταντήσει γραφική πια!
Τις κοιτάω μία μία...προσπαθώ να θυμηθώ αλλά πολλά δεν τα θυμάμαι πια....Ρε πως περνούν τα χρόνια!
Παλιά τουλάχιστον εμφανίζαμε και καμιά φωτογραφία τώρα; Έχει γεμίσει ο σκληρός απο φωτογραφίες.
Τοποθετώ τις φωτογραφίες ξανά στην θέση τους. Ανοίγω την ντουλάπα πιάνω την φωτογραφική...ξεχασμένη σε συρτάρια..
Την ανοίγω στην οθόνη εμφανίζεται ενα ξανθό αγοράκι με μπούκλες δαχτυλίδια και κοράλλι μαγιό πίσω του καταγάλανα νερά.
Οι πρώτες μας διακοπές στην Ελαφόνησο.
Γυρίζω μια μια τις φωτογραφίες ταξιδεύω πίσω στον χρόνο.
Χαμογελάω...
-Μαμά γιατί είσαι χαρούμενη; ακούω
-έλα να δεις...καθόμαστε και κοιτάμε τις φωτογραφίες μαζί.
Αχ πόσο άλλαξε αυτός ο πιτσιρικάς!...Που είναι τα ξανθά μπουκαλάκια, τα χοντρά μπούτια και η χαριτωμένη έκφραση ενός δίχρονου;
Να ναι καλά οι φωτογραφίες!
-Έλα πάμε του λέω ....
-Που πάμε μαμά;
-Να σας βγάλω φωτογραφίες με τον αδερφό σου, για να τις βλέπετε όταν μεγαλώσετε!
Και αύριο υπόσχομαι να εκτυπώσω καμιά φωτογραφία..!
Κλικ.