Χωρίς τίτλο

Όπου και να κοιτάξω στο διαδίκτυο παντού η φωτογραφία του μικρού αγοριού. Κοιμήθηκε για πάντα...Με πιάνει κόμπος στο στήθος. Κοιτάω τα παιδιά μου, κοιμούνται στο κρεββάτι μου εκεί θα ξαπλώσω και γω μετά. Θα τα αγκαλιάσω και θα νιώθουν ασφαλή. Εκεί θα έπρεπε να ναι και εκείνο το παιδί. Ποιος και με ποιό δικαίωμα του στέρησε τη ζωή που δεν έζησε. Την ασφάλεια στην αγκαλιά της μάνας του. Ποιος έχει την ευθύνη; Όσο βλέπω να ξεβραζει η θάλασσα νεκρα παιδιά νιώθω πως δεν υπάρχει ελπίδα. Νιώθω πως οδεύουμε ολοταχώς στη καταστροφή.
Δεν ξέρω τι να κάνω ή πως μπορώ να βοηθήσω.
 Δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ. Φοβάμαι μην συνηθίσουμε σε τέτοιες εικόνες. Και αν το συνηθίσουμε; Μετά τι;
Πονάω μα δεν μπορώ να αντιδράσω.
Θλίβομαι μα δεν ξέρω πως να το δείξω.
Φοβάμαι γιατί ολο αυτό δεν τελειώνει..Δυστυχώς.
Και αν αύριο με ρωτήσει ο γιός μου γιατί το παιδάκι κοιμάται στην θάλασσα δεν θα μπορέσω να του απαντήσω.
Να του πω τι δηλαδή; Από που να ξεκινήσω.
Να του πω για πολέμους; Για πρόσφυγες; να του πω πώς οι άνθρωποι είναι αριθμοί; να του πω ότι το παιδάκια κοιμήθηκε και δεν θα ξυπνήσει..πως η μαμά του δεν μπόρεσε να το βοηθήσει...
Νιώθω η ίδια παιδί γιατί δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί...
Νιώθω ανίκανη ως μάνα γιατί εκεί έξω υπάρχουν παιδιά που πεθαίνουν τόσο άδικα.
Και θα έπρεπε να είναι στην θάλασσα για να παίζουν ή να μαζέψουν κοχύλια που η θάλασσα έχει ξεβρασει..
Οχι να μαζεύουν παιδιά που η θάλασσα ξεβρασε..
Ζητώ συγγνώμη απο όλα αυτά τα παιδιά που δεν ξέρω πως θα μπορούσα να το αποτρέψω. Ζητώ συγγνώμη που δεν κοιμούνται στο κρεββάτι τους. Νιώθω ντροπή που θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι.
Και περισσότερο φοβάμαι ότι δεν τελειώνει εκεί....
Όχι άλλα νεκρά παιδιά...μαζί τους πεθαίνει η ελπίδα...
Αν δεν έχει ήδη πεθάνει...
Καλό παράδεισο μικρούλη μου και ελπίζω καπου αλλού η ψυχή σου να βρει αυτό που δεν βρήκε εδώ.