Το κορίτσι της απο κάτω πόρτας

 Όταν ήμουν έγκυος στο πρώτο μου παιδι στην πολυκατοικία νοικιάστηκε ενα διαμέρισμα. Ήταν μια κυρία που είχε έρθει με την ανιψιά της. Την ανιψιά δεν την είχα δει πάρα μόνο κάτι πρωινά να φεύγει με ενα σακίδιο στην πλάτη. Μου είχαν  κάνει εντύπωση  πολλά πάνω της, ψηλή κ ιδιαίτερη... με ανάλαφρη μπουκλα σε χάλκινη ξεθωριασμένη απόχρωση.

Περίεργα παλτό σε χρώμα όπως το πράσινο, περίεργα καπέλα , ρούχα που συνδυάζε με ένα δικό της μοναδικό τρόπο.
 Πολύ αλλιώτικη απο το δικό μου στυλ.
Την έβλεπα απο το μπαλκόνι μου πρωινές  ώρες πίνοντας τον καφέ μου , να  φεύγει πρωί πρωί...
 Δουλεύει πολύ η ανιψιά μου έλεγε η θεία της οπότε με έβλεπε...Αλλά το που ήταν
 ενα μυστήριο για μένα.
Είχε αέρα μιας κοπέλας μεγαλωμένη καπου στην πλάκα.... Άσε που για καιρό νόμιζα ότι δουλεύει σε κάποιο θίασο! Δεν είχαμε ανταλλάξει ούτε ενα Γεια!
Λίγο οι δικές μου ορμόνες με έκαναν "ξινή" λίγο εκείνη η τόσο διαφορετική κοπέλα που συνήθως κατέβαζε το βλέμμα της  άμα τύχαινε να βρεθούμε.
Μια μέρα μου χτύπησε το κουδούνι...
Γειά είμαι η τάδε απο το κάτω διαμέρισμα..
Πέρασε ελα ...
Έτσι ξεκινήσαμε
Είχα ήδη γεννήσει....Ιούλιος ήταν θυμάμαι ήπιαμε τσάι παγωμένο, είπαμε λίγα πράγματα, λύσαμε η μία απορίες της άλλης...
Το τσάι έγινε καφές ο καφές κρασάκι το κρασάκι ταινίες της οποίες παρεμπιπτόντως  λατρεύουμε και οι δύο....
Γίναμε κωλος κ βρακί που λένε...
Βραδιά ατελείωτα στο τζάκι στο μπαλκόνι άλλαζαν οι εποχές και εμείς αλλάζαμε απλά θέση ανάλογα την εποχή.
Έγινε μέλος της οικογένειας μας..
Μόνο χαρτιά υιοθεσίας δεν υπέγραψαν οι γονείς μου...
Μέχρι και τα προικιά μας η μάνα μου τα χώρισε δια του τρία! Τα δικά μου τα χω πάρει καιρό αλλα η αδερφή μου που έφυγε πρόσφατα σε δικό της σπιτικό τα μοιράστηκε με την "τρίτη" μας αδερφή.
Μια πενταετία τώρα έγινε καθημερινότητα η επαφή μας. Δεν είναι η γειτόνισσα που θα σου ζητήσει ζάχαρη αλλά κούπα, καφέ και παρέα. Άσπρο αυτή μαύρο εγώ, τόσο διαφορετικές και τόσο ίδιες...Έχουμε γελάσει  παρά πολύ ,έχουμε κλάψει, έχουμε αναλύσει τα πάντα μέχρι τελικής πτώσης. Έχουμε κάνει άπειρες φορές κατάθεση ψυχής η μια στην άλλη, μοιραστήκαμε τα όνειρα μας, φόβους, συμβουλές μανούλα στις συμβουλές η φίλη μου!....Εγώ που πίστευα πως είναι δύσκολο να κάνεις φίλους μετα απο κάποια ηλικία διαψεύστηκα...
Είναι μέρες τώρα όπως και άλλες φορές που δεν έχουμε βρεθεί.
Έλεγα δεν είναι καλά ας την αφήσω έτσι κανεί...
Χτύπησε το τηλέφωνο....
-τι κάνεις;
-εδώ ετοιμάζομαι..εσύ; απαντώ
Σιωπή...
-Θέλω να σου πω.
Το μυαλό μου μπαίνει σε λειτουργία...περνάνε διάφορες σκέψεις μιας και ο τόνος της φωνής της  δηλώνει ότι κάτι σημαντικό έχει να μου πει.
-λέγε...απάντησα μην ψάχνεις τρόπο λέγε τι είναι..
-μετακομίζω... απαντάει.
Πιστεύω πως οι φίλοι δεν φαίνονται μόνο στα δύσκολα αλλά κυρίως στις χαρές...Γι αυτό και εκείνη είχε μπει τόσο έντονα στην ζωή μου γιατί ηταν πάντα παρόν στις χαρές μου και χαίρονταν πραγματικά μαζί μου.
Εγώ όμως εκείνη την στιγμή δεν χάρηκα καθόλου....
Είναι αυτή η δύναμη της συνήθειας, η δύναμη της σχέσης μας. Η απουσία της που ουσιαστικά θα δεν θα ναι απουσία αλλά μια αλλαγή...
Κλείσαμε το τηλέφωνο χωρίς να πούμε πολλά γιατί βιαζόμουν να πάρω τον γιό μου απο το σχολείο..
Ίσως ήθελα λίγο χρόνο να το επεξεργαστώ...
Θα μου λείψεις ρε γαμωτο...θα μου λείψουν τα πρωινά που σε επερνα έχοντας φτιάξει τον καφέ σου ήδη , ξέρεις στα ρεπό που περιμέναμε πως και πως...η καθεμιά μας για άλλο λόγο.
Θα μου λείψει η ιδέα του να σε έχω τόσο κοντά...
Ξέρω θα μου πεις ότι δεν μετακομίζεις στον Άρη αλλά δεδομένου της καθημερινότητας μας θα ναι ακατόρθωτο να έρχομαι να σε βλέπω....
Πιστεύω πως τίποτα δεν γίνεται τυχαία...
Ήρθες εδώ για να πάρεις θέση στην ζωή μου.. απέκτησα φίλη και ακόμα μια αδερφή.
Χαίρομαι φίλη μου που θα ανοίξεις τα φτερά σου..Χαίρομαι που χαίρεσαι εσύ κυρίως..
Θα συνηθίσουμε...
Αλλά υπόσχεσαι να έρχεσαι συχνά για εκείνον τον αγαπημένο μας φρεντο με κρέμα που όποτε έφτανε η παραγγελία κάναμε κανα τέταρτο να μιλήσουμε μιας και δείχναμε τρελή αφοσίωση στον καφέ.
Υπόσχεσαι να σηκώνεις το τηλέφωνο γιατί δεν θα μπορώ να σου χτυπάω πια την πόρτα αν δεν σε βρίσκω στο τηλέφωνο..
Υπόσχεσαι να διατηρήσουμε ολα εκείνα τα μικρά πράγματα που μας κάνανε να γελάμε;
Και εγώ υπόσχομαι να μην κλάψω όταν σε δω με σακίδιο στην πλάτη να φεύγεις τελευταία φορά απο δω.