Στολίζοντας το δέντρο!
Τις προάλλες πηγαίνοντας με το αυτοκίνητο σε δουλειές, καθώς είχε ήδη νυχτώσει περάσαμε απο μαγαζιά γεμάτα φωτάκια, στολισμένες βιτρίνες χριστουγεννιάτικα παντού! Απο το πίσω κάθισμα ακούστηκε η γνωστή φωνή...
-μαμά κοίτα ήρθαν τα Χριστούγεννα ...
Μαμά κοίτα όλοι στόλισαν...
Εμείς ποτέ θα στολίσουμε μαμάκα;
-θα στολίσουμε Αγάπη μου απάντησα χαμογελώντας...τρελαίνομαι όταν ενθουσιάζεται.
-αλήθεια λες μανούλα θα στολίσουμε;
Λες και θα ναι η πρώτη φορά τέτοιος ενθουσιασμός το παιδί μου.
-εννοείται θα στολίσουμε συνέχισα να λέω...
Μαμά παμε γρήγορα σπίτι να βρούμε τα στολίδια μας, μαμά που είναι τα στολίδια μας;
Του εξήγησα ότι θα στολίσουμε το Σαββατοκύριακο, κόβοντας του λίγο από τον ενθουσιασμό του.
Σάββατο πρωί ακούω βήματα να έρχονται...σηκώνω το πάπλωμα, φωλιάζει μέσα...
Έλα μανούλα να σηκωθούμε..
-Μαμά εγώ είμαι πολύ χαρούμενος που θα στολίσουμε εσύ;
-Και γω μωρό μου...
Θυμήθηκα την δική μου αναμονή, το στόλισμα, την αίσθηση της μαγείας που μου δημιουργούν οι γιορτές ακόμα και σήμερα.
Θυμήθηκα που προσπαθούσα να μην κοιμηθώ μπας και δω τον Άγιο Βασίλη ματαια όμως.
Θυμήθηκα που είδα πως ο Άγιος Βασίλης έχει την μορφή του μπαμπά μου και τότε είχα θυμώσει πολύ και δεν ήθελα να ανοίξω το δώρο μου.
Θυμήθηκα φίλους που μοιάζουν με φωτάκια Χριστουγέννων, μόλις περάσουν οι γιορτές σβήνουν και αυτοί...
Θυμήθηκα ταξίδια σε χειμερινούς προορισμούς...Και ένα μαγικό ξημέρωμα σε ένα από αυτά τα ταξίδια, που δεν είχα ύπνο χάραμα ήταν, ντύθηκα και βγήκα απο το δωμάτιο, τα μεγάλα σύννεφα σκέπαζαν ευλαβικά την κορφή του βουνού, ενα ψύχος διαπερνούσε το ακάλυπτο πρόσωπο μου και καμπάνες της Εκκλησίας χτυπούσαν προκαλώντας μου μια αίσθηση που ποτέ δεν θα ξεχάσω...περπάτησα αρκετή ώρα σε στολισμένες βιτρίνες πήρα έναν καφέ ζεστό και γύρισα στο δωμάτιο..
Εικόνες που δεν θα ξεχάσω σε αυτήν την μοναχική μου βόλτα.
Θυμήθηκα Χριστούγεννα που με γέμιζαν θλίψη εκεί κάπου στην εφηβεία, που όλη η μαγεία δεν είχε νόημα κανενα. Σε μια αναζήτηση του εγώ μου το χα πάρει στραβά όλο αυτό.
Θυμήθηκα τον νυχτερινό επισκέπτη...που ο γιος μου όμως δεν θυμάται πια.
Θυμήθηκα την μαμά μου που φρόντιζε να μας αφήνει δώρα και Χριστούγεννα και πρωτοχρονιά.
Ο δικός μου Άγιος Βασίλης δεν έπαψε ποτέ μα μου φέρνει δώρα!!
Ακόμα και τώρα με ρωτάει τι δώρο θέλω φέτος...
-Ρε μαμά δεν θέλω κάτι..
-Γιατί κορίτσι μου να χαρείς και εσύ μου απαντάει, βλέπω στα μάτια της εμένα και την δική μου αναμονή όταν θα δω τον γιό μου με πιτζάμες να ψάχνει κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο το δώρο του.
Το σπίτι γέμισε στολίδια...φωνές..λαμπάκια...τα οποία φέτος δεν ανάβουν..Θέλουμε καινούργια. Τα νεύρα μου κρόσσια όχι δεν μου αρέσει να στολίζω μου αρέσει μόνο το αποτέλεσμα.
Το σπίτι γέμισε παιχνίδια κορδέλες, καμένα λαμπάκια. Ο μεγάλος τρέχει πέρα δώθε, ο μικρός γκρινιάζει, εγώ δεν ξέρω απο που να αρχίσω, ο άνδρας μου το ίδιο. Δεν μοιάζουμε καθόλου με αμερικάνικο σινεμά μια όμορφη οικογένεια που στολίζει το σπίτι, το τζάκι ζεσταίνει την ατμόσφαιρα και το φαγητό είναι στο φούρνο και μοσχοβολάει.
Θυμίζουμε τρελή οικογένεια απο ελληνική ταινία θα έλεγα!
Το αποτέλεσμα βέβαια είναι λαμπερό, το σπίτι φόρεσε τα γιορτινά του, και επιτέλους μαζεύτηκε. Ο μεγάλος σταμάτησε να χοροπηδάει και ο μικρός κοιμήθηκε.
Τα Χριστούγεννα είναι αναμφισβήτητα τα αγαπημένα μου.
Θα προσπαθώ κάθε χρόνο να γεμίζω με όμορφες εικόνες, μυρωδιές και αναμνήσεις τον καμβά των παιδιών μου.
Θα προσπαθώ η αναμνήσεις τους να μυρίζουν έντονα αγάπη, οικογένεια..
Τα φετινά Χριστούγεννα θα μας βρουν με το νέο μας μέλος που αν και μικρό θα ξεκινήσει να χρωματίζει το δικό του πίνακα με αναμνήσεις.
Τα φετινά Χριστούγεννα θα είναι πάλι μοναδικά , γιατί απλά έχουν άλλο νόημα όταν το σπίτι έχει παιδιά...
Έχουν άλλο νόημα όταν ο ίδιος έχεις συνειδητοποιήσει τι άρωμα θέλεις να τους δώσεις.
Φέτος έχω ανάγκη να βυθιστω στην μαγεία τους...
Έχω ανάγκη να χαλαρώσω στην αγκαλιά της οικογένειας μου.
Έχω ανάγκη να αφεθώ και ας με παρασύρει...
Και του χρόνου με υγεία.
-μαμά κοίτα ήρθαν τα Χριστούγεννα ...
Μαμά κοίτα όλοι στόλισαν...
Εμείς ποτέ θα στολίσουμε μαμάκα;
-θα στολίσουμε Αγάπη μου απάντησα χαμογελώντας...τρελαίνομαι όταν ενθουσιάζεται.
-αλήθεια λες μανούλα θα στολίσουμε;
Λες και θα ναι η πρώτη φορά τέτοιος ενθουσιασμός το παιδί μου.
-εννοείται θα στολίσουμε συνέχισα να λέω...
Μαμά παμε γρήγορα σπίτι να βρούμε τα στολίδια μας, μαμά που είναι τα στολίδια μας;
Του εξήγησα ότι θα στολίσουμε το Σαββατοκύριακο, κόβοντας του λίγο από τον ενθουσιασμό του.
Σάββατο πρωί ακούω βήματα να έρχονται...σηκώνω το πάπλωμα, φωλιάζει μέσα...
Έλα μανούλα να σηκωθούμε..
-Μαμά εγώ είμαι πολύ χαρούμενος που θα στολίσουμε εσύ;
-Και γω μωρό μου...
Θυμήθηκα την δική μου αναμονή, το στόλισμα, την αίσθηση της μαγείας που μου δημιουργούν οι γιορτές ακόμα και σήμερα.
Θυμήθηκα που προσπαθούσα να μην κοιμηθώ μπας και δω τον Άγιο Βασίλη ματαια όμως.
Θυμήθηκα που είδα πως ο Άγιος Βασίλης έχει την μορφή του μπαμπά μου και τότε είχα θυμώσει πολύ και δεν ήθελα να ανοίξω το δώρο μου.
Θυμήθηκα φίλους που μοιάζουν με φωτάκια Χριστουγέννων, μόλις περάσουν οι γιορτές σβήνουν και αυτοί...
Θυμήθηκα ταξίδια σε χειμερινούς προορισμούς...Και ένα μαγικό ξημέρωμα σε ένα από αυτά τα ταξίδια, που δεν είχα ύπνο χάραμα ήταν, ντύθηκα και βγήκα απο το δωμάτιο, τα μεγάλα σύννεφα σκέπαζαν ευλαβικά την κορφή του βουνού, ενα ψύχος διαπερνούσε το ακάλυπτο πρόσωπο μου και καμπάνες της Εκκλησίας χτυπούσαν προκαλώντας μου μια αίσθηση που ποτέ δεν θα ξεχάσω...περπάτησα αρκετή ώρα σε στολισμένες βιτρίνες πήρα έναν καφέ ζεστό και γύρισα στο δωμάτιο..
Εικόνες που δεν θα ξεχάσω σε αυτήν την μοναχική μου βόλτα.
Θυμήθηκα Χριστούγεννα που με γέμιζαν θλίψη εκεί κάπου στην εφηβεία, που όλη η μαγεία δεν είχε νόημα κανενα. Σε μια αναζήτηση του εγώ μου το χα πάρει στραβά όλο αυτό.
Θυμήθηκα τον νυχτερινό επισκέπτη...που ο γιος μου όμως δεν θυμάται πια.
Θυμήθηκα την μαμά μου που φρόντιζε να μας αφήνει δώρα και Χριστούγεννα και πρωτοχρονιά.
Ο δικός μου Άγιος Βασίλης δεν έπαψε ποτέ μα μου φέρνει δώρα!!
Ακόμα και τώρα με ρωτάει τι δώρο θέλω φέτος...
-Ρε μαμά δεν θέλω κάτι..
-Γιατί κορίτσι μου να χαρείς και εσύ μου απαντάει, βλέπω στα μάτια της εμένα και την δική μου αναμονή όταν θα δω τον γιό μου με πιτζάμες να ψάχνει κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο το δώρο του.
Το σπίτι γέμισε στολίδια...φωνές..λαμπάκια...τα οποία φέτος δεν ανάβουν..Θέλουμε καινούργια. Τα νεύρα μου κρόσσια όχι δεν μου αρέσει να στολίζω μου αρέσει μόνο το αποτέλεσμα.
Το σπίτι γέμισε παιχνίδια κορδέλες, καμένα λαμπάκια. Ο μεγάλος τρέχει πέρα δώθε, ο μικρός γκρινιάζει, εγώ δεν ξέρω απο που να αρχίσω, ο άνδρας μου το ίδιο. Δεν μοιάζουμε καθόλου με αμερικάνικο σινεμά μια όμορφη οικογένεια που στολίζει το σπίτι, το τζάκι ζεσταίνει την ατμόσφαιρα και το φαγητό είναι στο φούρνο και μοσχοβολάει.
Θυμίζουμε τρελή οικογένεια απο ελληνική ταινία θα έλεγα!
Το αποτέλεσμα βέβαια είναι λαμπερό, το σπίτι φόρεσε τα γιορτινά του, και επιτέλους μαζεύτηκε. Ο μεγάλος σταμάτησε να χοροπηδάει και ο μικρός κοιμήθηκε.
Τα Χριστούγεννα είναι αναμφισβήτητα τα αγαπημένα μου.
Θα προσπαθώ κάθε χρόνο να γεμίζω με όμορφες εικόνες, μυρωδιές και αναμνήσεις τον καμβά των παιδιών μου.
Θα προσπαθώ η αναμνήσεις τους να μυρίζουν έντονα αγάπη, οικογένεια..
Τα φετινά Χριστούγεννα θα μας βρουν με το νέο μας μέλος που αν και μικρό θα ξεκινήσει να χρωματίζει το δικό του πίνακα με αναμνήσεις.
Τα φετινά Χριστούγεννα θα είναι πάλι μοναδικά , γιατί απλά έχουν άλλο νόημα όταν το σπίτι έχει παιδιά...
Έχουν άλλο νόημα όταν ο ίδιος έχεις συνειδητοποιήσει τι άρωμα θέλεις να τους δώσεις.
Φέτος έχω ανάγκη να βυθιστω στην μαγεία τους...
Έχω ανάγκη να χαλαρώσω στην αγκαλιά της οικογένειας μου.
Έχω ανάγκη να αφεθώ και ας με παρασύρει...
Και του χρόνου με υγεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια: