Δεν θέλω να γερασετε μαμά.

Πώς μοιάζει η αγάπη;
Μοιάζει με εκείνα τα αθώα ματια που με κοιτάζουν γεμάτα συναισθήματα  και δυο χεράκια που πιάνουν απαλά το πρόσωπο μου...
Μοιάζουν με μικρό χαμόγελο που κάνει τα ματάκια να λάμπουν μόλις με δουν..
Την Πέμπτη έπρεπε να λείψω απο το σπίτι, μια εξέταση πού έπρεπε να γίνει με κράτησε μακριά απο τα παιδιά μου μια μέρα....
Όταν γύρισα ανυπομονούσα να δώ τα παιδιά μου....μου έλειψαν απίστευτα...
Με περίμεναν στην πόρτα...
Μόλις μπήκα είδα δύο μάτια να με κοιτάζουν διερευνητικα...
Το μωρό έπρεπε να περιμένει λίγο ακόμα... Ο μεγάλος είχε προτεραιότη τον αγκάλιασα σφιχτά..τον φίλησα ξανά και ξανά, τότε έπιασε το πρόσωπο μου με τα δυο του χεράκια και με κοίταξε με βλέμμα γεμάτο αγάπη...Πολύ αγάπη.
Το σαββατοκύριακο το περίμενα πως και πώς ένιωθα να έχω την ανάγκη να αναπληρώσω τον χρόνο που έλειψα.
Ξύπνησα νωρίς το Σάββατο...πήγα στο κρεβάτι του γιού μου και αγκαλιά με πήρε ξανά ο ύπνος.
Η μέρα κλασικά κύλησε σαν νερό...χαλαρά απο τα Σάββατα που δεν θέλω να κάνω τίποτα και θέλω να κάνω τα πάντα ...
Το βράδυ μετά τα γνωστά γάλα δόντια πιτζάμες..τον πιάνει η γνωστή λόγο-διάρροια ...
Μαμά θέλω να γεννήσεις και άλλο μωρό, ξέρεις γιατί θέλω και άλλο μωρό;
-Γιατί; ρωτάω..
-Για να έχει παρέα ο μπέμπης μου όταν δεν θα μπορώ εγώ..
Κάπου εκεί με έλιωσε με τρελαίνει ο τρόπος που σκέφτεται και ο τρόπος που αγαπάει.
Μαμά ...
Τι άλλο θα ακούσω σκέφτομαι καθώς τον κρατώ στην αγκαλιά μου..
-Την βλέπεις αυτήν την φωτογραφία που είμαι μωρό και με κρατάς;
-Ποια; Αυτή που φοράμε τα ίδια ρούχα; ρωτάω, κοιτάμε μαζί την φωτογραφία που κρέμεται στον απέναντι τοίχο.
-Ναι..θυμάσαι που έλειπες όλη μέρα;
Την κοιτούσα και έκλαιγα...
Εκείνη την ώρα ένιωσα να ραγίζει η καρδιά μου. Τον πήρα σφιχτά αγκαλιά και τον φίλησα μέχρι που αισθάνθηκα ότι τον ζοριζω...
-σ αγαπώ το ξέρεις...
-Το ξέρω μαμά, δεν θ ξεχάσω ποτέ αυτή την φωτογραφία..
-Μαμά εσείς δεν θα γίνετε γέροι, αλήθεια σού λέω...
Αν ήξερα ότι θα ακούσω τόσα θα ήμουν πιο προετοιμασμένη...
Αλλά αυτά τα πράγματα έτσι σε βρίσκουν απροετοίμαστη...
-Όπως μεγαλώνεις εσύ μεγαλώνω και εγώ...
Πρίν τελειώσω αυτό που έλεγα είδα ότι καταπίνει τον λυγμό του...
-Δεν θα γερασεις μαμά ψέματα λες...
Όχι δεν είμαι έτοιμη να του πω άλλα...Δεν μπορώ να βλέπω αυτά τα μάτια σχεδόν βουρκωμένα...
Θυμήθηκα εμένα οταν ήμουν παιδί να με πνίγει το άπειρο σύμπαν..να μην θέλω να πεθάνει η μαμά μου και να φοβάμαι μην γερασω. Θυμήθηκα την μαμά μου πόση ώρα έκανε να με ηρεμήσει...η αγκαλιά της νομίζω πως με συνέφερε γιατί τα λόγια της δεν τα θυμάμαι.
-Σ αγαπώ μωρό μου το ξέρεις...
-Και εγώ σ αγαπώ μαμά...
-Μαμά, εκεί στην φωτογραφία που είμαστε;
-Σε ποια;
-Εκεί στην παραλία..
-Ελαφόνησο, είχαμε πάει οι τρείς μας...
-Πιο πάνω;
 -Εκεί είμαστε Αράχωβα...
Στην άλλη απο κάτω είμαστε σπίτι  συνέχισα να λέω αναλύοντας κάθε φωτογραφία..
Αφού εξετάσαμε μια μια κάθε φωτογραφία, ένιωσα πως οι σκέψεις του ταξίδεψαν σε μέρη που ταξιδέψαμε και εμείς...
-Κοιμήσου άγγελε μου, αγκαλιά μου όπως τότε που ήσουν μωρό...
Τον αγκάλιασα στοργικά...λίγα λεπτά αργότερα η ανάσα του βάρυνε και ύπνος βαθύς τον πήρε...
Κοιμήσου άγγελε μου...μακάρι η μαμά και ο μπαμπάς να γεράσουν...και να ναι εκεί για σας..άλλωστε όπως σου έχω ξαναπεί για μένα θα σαι πάντα το μωράκι μου...
Με βρήκε συναισθηματικά φορτισμένη...απροετοίμαστη για τέτοιου είδους ερωτήσεις...
Νιώθω να ζω σε παράλληλο σύμπαν...απο την μία το αγόρι μου μεγαλώνει..οι ερωτήσεις του γίνονται ερωτήσεις αναζήτησης... Ερωτήσεις που πρέπει να απαντηθούν με ειλικρίνεια, υπευθυνότητα και να είναι κατανοητά σε ένα πενταχρονο παιδί...
Από την άλλη έχω ένα μωρό που ακόμα δεν έχει πει ούτε την πρώτη σου λέξη..