Χωρίς παραλήπτη

Είκοσι κατι  τα χρόνια που έχω να σε δω....
θυμάμαι όμως  ακόμα  την φωνή σου τόσο έντονα που νομιζω οτι θα χτυπήσει το τηλεφωνο και σε ακουσω...
Το μυαλο μου γεματο εικονες σου.....
Και η καρδιά μου γεμάτη απο την αγάπη σου.....
Θυμάμαι να μου επιτρέπεις να παίζω με τα πράγματά σου. Τα κοσμήματα με τα μαργαριτάρια που τόσο μου άρεσαν.
Θυμάμαι τα σαββατοκύριακα που περνούσαμε μαζί.
Τελευταία φορά που άκουσα την φωνή σου ήταν πριν πέντε χρόνια,  κάθε λέξη που μου είπες ηχεί ακόμα στα αυτιά μου, και μετανιώνω κάθε μέρα που δεν σου τηλεφώνησα πιο συχνά.
Μετανιώνω για ευκαιρίες που  έφυγαν  μα ο χρόνος πίσω δεν γυρίζει.....
Φοβάμαι μην ξεχάσω την μυρωδιά  σου, την φωνή σου.....
Το γεγονός ότι κοντά στις γιορτές των Χριστουγέννων έμαθα για τον χαμό σου κάθε φορά που πλησιάζει ο καιρός με πιάνει μια θλίψη, θλίψη για σένα , για την μοναξιά σου και την δύναμη σου ταυτόχρονα.
Πόσο σκληρά σου φέρθηκε η ζωή?
Πόση μοναξιά άντεξε η ψυχή σου?
Πόσα ποτάμια έφτιαξαν τα δάκρυά σου όλα αυτά τα χρόνια?
Ποσό μόνη σου έζησες και πόσο μόνη έφυγες.
Και όταν σε θυμάμαι αναρωτιέμαι.....γιατί για κάποιους ανθρώπους η ζωή είναι τόσο σκληρή.
Γιατί τα όνειρα σου δεν πραγματοποιήθηκαν ?  Τι έφταιξε?.
Η μοίρα  ή μήπως κάτι άλλο?
Μεγάλωσες μόνη σου το παιδί σου σε εποχές αλλιώτικες φτωχές σκληρές .
Θυσίασες τα πάντα μα στο τέλος έμεινες μόνη.
Όχι δεν το έπλεξες εσύ ούτε έφταιξες  αλλά η ζωή είχε άλλα σχέδια για σένα ....
Την κόρη σου δεν την χάρηκες γιατί εκείνη ακολούθησε την οικογένεια που έφτιαξε...τι άλλο να έκανε?
Η ξενιτιά έχει πολλές όψεις. Μια απο αυτές σε εσένα έδειξε το σκληρό της πρόσωπο.
Τα εγγόνια σου δεν είδες να μεγαλώνουν πάρα μόνο σε φωτογραφίες.
Μου λείπεις γιαγιά μου πολύ ....και όταν βλέπω τα παιδία μου με τις δίκες τους γιαγιάδες νιώθω ευγνώμων για όλα όσα θα πάρουν από εκείνες!
Μακάρι οι αναμνήσεις που θα κρατήσουν απο εκείνες να γίνουν ένα μικρό κουτί με μνήμες αγάπης, θαλπωρής , μνήμες που θα μυρίζουν τηγανητές πατάτες και φρέσκο ψημένο κέικ,  και αγάπη πολύ.
Νώθω νοσταλγία για σένα....μου λείπεις πολύ αν και τόσα χρόνια συνήθισα την απουσία σου.
Αχ και να μπορούσα να σου μιλήσω για λίγο....έχω τόσα πολλά να σου πω...
Έφυγες και δεν πρόλαβες να δεις δισέγγονο.... έφυγες  για το μεγάλο σου ταξίδι λίγο πριν γεννήσω.
 Όταν γέννησα σε σκεφτόμουν ήθελα να σε πάρω και να σου πω για πόσο όμορφος και μικρός είναι ο γιός μου  όμως όλο ξεχνούσα.
Λες και κάτι αόρατο ήθελε να με προστατέψει λίγο ακόμα..
 Θυμάμαι οταν γέννησα τον πρώτο μου γιό δεν ρώτησα την μαμά μου αν σε πήρε τηλέφωνο  να σε ενημερώσει, το ξεχνούσα λες και μια αόρατη  δύναμη ήθελε να κρύψει τον πένθος της..
Άλλωστε εγώ δεν ήξερα κάτι έως τότε.
Το κρατούσαν μυστικό....  λόγω της προχωρημένης εκυμοσύνης μου....
Σε θυμάμαι  πάντα μα  είναι αυτές  οι μέρες που σε σκέφτομαι έντονα, που με πιάνει θλίψη...οι μέρες που θα θελα τόσο πολύ να μπορέσω να σου μιλήσω....έστω για λίγο.
 Και αν θυμάσαι γιαγιά την τότε μας συζήτηση, ένα θα σου πω τα ίδια θα σου έλεγα πάλι,και είμαι σίγουρη πως και εσυ τα ίδια θα απαντούσες.
Μου λείπεις...Κάθε φορά που πλησιάζουν οι γιορτές σε θυμάμαι πολύ έντονα...
Θα μπορούσα να συνεχίσω να σου στέλνω γράμματα, αλλα δυστυχώς δεν θα εχουν πια παραλήπτη.
Έτσι και φέτος ολα όσα σου έγραψα θα μείνουν εκεί σε ενα συρτάρι.
Θα σε θυμάμαι γιαγιά, θα θυμάμαι τις λίγες στιγμές που έφτιαξαν πολλές αναμνήσεις.

Υ.Γ.Το κείμενο αυτό γράφτηκε πρίν ενα χρόνο, όμως για κάποιο λόγο δεν το κοινοποίησα. Χτες μου έφερε ο γιος μου έδωσε το τηλέφωνο λέγοντας μου..
Ελα μαμά είναι η γιαγιά σου στο τηλέφωνο. Η δικιά σου μαμά όχι η δικιά μου..Έτσι θυμήθηκα το κείμενο αυτό!