Το κορίτσι που άφησα.
Πότε ντροπαλή και πότε θαρραλέα. Αυθόρμητη και παρορμητική.
Απόλυτη σε όλα..κόντρα σε όλα ..
Το κορίτσι εκείνο που ήταν μες τη τρελή χαρά...
Αλλά μπορεί απότομα και να έμπαινε στο καβούκι της.
Που από την ώρα που άνοιγε τα μάτια της δεν σταματούσε να μιλάει..να κάνει όνειρα να ψάχνει κάτι συνεχώς.
Αναζητήσεις είτε εξωτερικές είτε εσωτερικές..
Έκανε όνειρα πολλά...όνειρα που πολλές φορές δεν είχαν ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα.
Μα δεν την ένοιαζε..εκείνη συνέχιζε να ονειρεύεται, σε έναν κόσμο δικό της.
Το κορίτσι εκείνο που δεν την ένοιαζε να δώσει, χωρίς να πάρει...
Το κορίτσι εκείνο που είχε πληγωθεί πολλές φορές μα συνέχισε να δίνει ευκαιρίες.
Φοβόταν πάντα πολλά πράγματα, κάποιους φόβους τους σέρνει ακόμα μαζί της.. Κάποιους τους ξεπέρασε και αλλούς πάλι τους απέκτησε στην πορεία.
Κυνήγησε κάποια της όνειρα και τα γεύτηκε, κάποια έμειναν όνειρα που πια δεν θυμάται.
Κάπου εκεί προσπάθησα να θυμηθώ τι σχέση έχω με εκείνο το κορίτσι που άφησα...
Τι πήρα, τι κράτησα τι έδωσα.
Τι θέλω εγώ...Άν και πια δεν με υπολογίζω καθόλου.
Το εγώ έγινε εμείς, εσείς..
Έχουμε ακόμα πολλά κοινά, κάποια πράγματα όμως άλλαξαν...
Ίσως επειδή μεγαλώνω...Ίσως επειδή μαθαίνω...Ίσως επειδή καταλαβαίνω...
Δεν με τρομάζουν πια οι αλλαγές έμαθα να προσαρμόζομαι σαν χαμαιλέον...
Μου αρέσει να αλλάζω την οπτική μου, τις σκέψεις μου, τον τρόπο πού σκέφτομαι.
Μου αρέσει να διορθώνω όσα με χαλάνε..
Πολλές φορές όμως μου λείπει ο παλιός μου εαυτός.
Μου λείπει η αίσθηση της ελευθερίας μου.
Μου λείπει η ανεμελιά μου.
Μου λείπω εγώ.
Μου λείπει η ασφάλειά που ένιωθα κάποτε.
Τα περισσότερα τα σκέπασε το πέπλο της μητρότητας την οποία και απολαμβάνω στο έπακρο.
Με άλλαξε η μητρότητα πολύ, δεν είμαι πια μόνη, οπότε όλο μου το είναι απορροφάται απο τα δύο μου παιδιά.
Φυσικά δεν είναι αυτός ο λόγος, είναι δικαιολογία.
Τα αίτια τα γνωρίζω καλά, όμως τα κοιτώ χωρίς να τα αγγίζω.
Αν και κάποιες φορές θα ήθελα να αφεθώ για λίγο, να νιώσω τον αέρα στο πρόσωπο μου σε μια βόλτα δίχως προορισμό.
Να βυθιστω σε μια αγκαλιά δίχως σκέψεις.
Να νιώσω για λίγο άνευ ευθυνών.
Να βρω εμένα, να τα πω λίγο με τον εαυτό μου.
Η δύναμη μου με κούρασε, θέλω καπου να ακουμπήσω, να ξαλάφρωσω για λίγο απο τα βάρη.
Έχω μάθει πια να κρύβω να θέλω μου...και
να κρύβομαι πίσω απο μένα.
Έχω ξεχάσει να συγχωρέσω τον εαυτό μου...
Έχω χαθεί στα πρέπει και μη και δεν γουστάρω καθόλου...
Φέτος όπως και κάθε χρόνο, στο ξεκαθάρισμα μου με τον παλιό τον χρόνο θέτω νέους στόχους μόνο δικούς μου, μόνο για μένα.
Τον νέο χρόνο θέλω....
Να βρώ εμένα..
Να απαλλαγώ απο όσα με βαραίνουν..
Να γυρίσω σελίδα σε ότι με χάλασε...
Να αρχίσω να ονειρεύομαι ξανά ..
Να αγαπήσω εμένα.....
Να μπω στα παλιά μου τζιν...
Να κάνω το δεύτερο, και γιατί όχι το τρίτο μου τατουάζ.
Να απολαύσω ενα ηλιοβασίλεμα...
Να δω τον ήλιο να ανατέλλει...
Να θυμηθώ τι μου λείπει..και να ψάξω να το βρω...
Να γελάω περισσότερο...
Να ακούω πιο πολύ το ένστικτο μου...
Να πάω για ενα ποτό με τον άνδρα μου...
Να κοιμηθώ ενα μεσημέρι όσο θέλω...
Να ξυπνήσω μια μέρα και να πω ... τι ωραία μέρα σήμερα δεν θα κάνω τίποτα...
Να ξυπνήσω μια μέρα και να πω ήρθε η ώρα να κάνω όσα δεν τόλμησα...
Να βρώ εκείνο το κορίτσι που άφησα αν και δεν θυμάμαι ούτε πού ούτε πότε.!
Ίσως το τελευταίο ποστ για φέτος, ίσως κι όχι...
Όπως και να χει καλή χρονιά κόσμε, με υγεία Δημιουργία και τρελά! Και Αγάπη πολύ Αγάπη!
Δεν υπάρχουν σχόλια: