Μπερδεμένα μου συναισθήματα

Κοιτάζω το αγόρι μου που κοιμάται, πόσο πολύ έχει μεγαλώσει σκέφτομαι. Αλλάζει συνεχώς ακόμα και οι ατάκες του άλλαξαν.
Οι ερωτήσεις του, ο τρόπος που ονειρεύεται.
Μέχρι πρίν από ένα χρόνο και κάτι ήταν το μικρό μου μωρό. Μέχρι που ήρθε το μικρό μας μωρό και εσύ έγινες από μία στιγμή στην άλλη μεγάλος.
Τόσο απότομα, τόσο γρήγορα μεγαλώσες.
Ξαπλώνω δίπλα σου....
Σου ψιθυρίζω πως σ αγαπώ πολύ πολύ.
Προσπαθώ να θυμηθω τον καιρό που είχα μόνο εσένα. Τον καιρό που είχες όλη την αποκλειστικότητα μου.  Τότε που αγαπούσα μόνο εσένα. Τον καιρό που ήσουν μωρό και εσύ.
Μα δεν θυμάμαι πολλά.
Έρχονται στιγμές που μου λείπεις πολύ. Μου λείπει η αποκλειστικότητα σου.
Το μικρό μας δεν σου πήρε την αγάπη που νιώθω. Αυτή δεν θα αλλάξει ποτέ εκτός και αν ξεπεράσει το άπειρο...
Σου πήρε όμως αποκλειστικότητα.
Δίνουμε όλη μας την προσοχή στα δικά του μικρά και μεγάλα κατορθώματα.
Τον κρατάμε αγκαλιά γιατί την αποζητά.
Του μιλάω ήρεμα για τον μάθω να μιλάει.
Τον προστατεύω πιο πολύ γιατί ακόμα είναι μωρό.
Και εσύ σαν περήφανος αδερφός χαίρεσαι που ο μικρός σου περπάτησε. Που σου δίνει φιλιά, που γελάει με τα αστεία σου.
Είναι φορές που σχεδόν νιώθω τύψεις για όλα όσα αισθάνομαι.
Για την αγάπη που νιώθω όχι μόνο για σένα..
Μου φαίνεται ακόμα περίεργο που εκτός από σένα κατάφερα να αγαπήσω εξίσου δυνατά ένα μικρό ανθρωπάκι.
Είναι φορές που νιώθω ότι σου φερομαι άδικα.
Δίνοντας προτεραιότητα στον μικρό. Γιατί απλά είναι μικρός.
Γιατί δεν μπορεί να καταλάβει όπως εσύ. Γιατί και σένα έτσι ήμουν.
Απλά δεν το θυμάσαι.
Τα μάτια σου λάμπουν όταν σου αφηγούμαι δικές σου μικρές στιγμές απο τότε που ήσουν μωρό.
Τα μάτια σου πέτανε σπίθες όταν σε αγκαλιάζω ξαφνικά χωρίς να μου το ζητήσεις....
- μαμά άντε φτιάξε καφέ να πιεις να κάτσουμε μαζί μου λες..
Και μετά μιλάς ακατάπαυστα...
Και γω θέλω πέντε λεπτά ηρεμίας, και εσύ δεν σταματάς να μιλάς...και τότε σου ζητάω να μου δώσεις μόνο πέντε λεπτά ησυχίας.
Παραμένεις η έμπνευση μου.
Ακόμα και αν έχω σταματήσει σχεδόν να γράφω.
Σε αγαπώ τόσο πολύ που αναρωτιέμαι αν σου δίνω όλα όσα αξίζεις.
Στεναχωριεμαι όταν σε βλέπω να "ζηλεύεις" . Όμως είναι συναίσθημα που δεν ξέρω αν μπορεί να περάσει από παράκαμψη.
Θυμωνω όταν έρχεσαι σε κόντρα μαζί μου γιατί συνήθως έχεις δίκιο και ουσιαστικά θυμωνω με εμένα.
Τρελαίνομαι όταν με ρωτάς σε πόσα χρόνια θα μεγαλώσεις γιατί ξέρω πως κυλάνε τόσο γρήγορα.
Δεν βρίσκω αρκετό χρόνο για να τον μοιράζω, και έτσι συνεχώς αφήνω εμένα.
Είναι φορές που βλέπω  ότι προκαλείς το ενδιαφέρον μου. Κάνω ότι μπορώ για να μην νιώθεις έτσι....
Ψάχνω συνέχεια τρόπους για να δώσω στον καθένα σας αυτό που θέλετε.
Και σε αυτό με βοηθάς  εσύ, όπως πάντα.
- μαμά σ αγαπώ μου λες όταν απλά περνάω από μπροστά σου....
-Εγώ να δεις σου απαντώ...
-οχι εγώ να δεις, συνεχίζεις και κάπως έτσι νιώθω πως έχω όσα δεν είχα ποτέ φανταστεί!  Πως κάπου ανάμεσα στα λάθη της καθημερινότητα έχω καταφέρει τελικά κάτι!