Τακτοποίηση
Το χω βίτσιο μάλλον τέλος αυγουστου να μαζεύω ντουλάπια, να ξεκαθαρίζω καλοκαιρινά χειμωνιάτικα....
Έτσι λοιπόν και φέτος όπως κάθε χρόνο πιστά στην παράδοση Ρεγγινα vs ντουλάπια ξεκίνησα... Και κάπου μεταξύ παντελόνια, σορτσάκια συνειδητοποίησα κάτι....
Ότι τα βρεφικα ρουχαλακια που φορούσε ο μεγάλος μου γιος και ύστερα ο μικρός δεν μπήκαν ξανά στα ντουλάπια...
Μπήκαν σε τσάντες για να δοθούν!
Αφού τυπικά είπαμε ότι τέλος, ολοκληρώθηκε η οικογένεια μας, άρα δεν έχω πια λόγο να κρατάω όλα αυτά τα πράγματα!
Μάζεψα μικροσκοπικά μαγιό, κάλτσες, μπλούζες, και ενα σωρό μικρά ρουχαλακια.
Ένας κόμπος που ένιωσα στον λαιμό μου μαλάκωσε όταν ο γιός μου με ρώτησε...
- μαμά που θα τα δώσεις όλα αυτά τώρα; Στην θειά μου;
-Ναι αγάπη μου απάντησα είναι για τα μελλοντικά σου ξαδέρφια είπα....
Άρα θα τα ξαναδώ φορεμενα, σε μικρά κορμιά, λογικα δηλαδή αν η αδερφή μου κάνει αγόρι σκέφτηκα όταν μείνει με το καλό έγκυος...
Ομολογουμένως κράτησα κάποια ρούχα για να τους τα δείξω, τότε που ένα μικρό φουτερ μηδέν νούμερο θα χωράει πιθανόν στην παλάμη του χεριού τους...
Στο κρεβάτι πάνω ένα τζην του μεγάλου, δίπλα ακριβώς πεταμένο ένα μικροσκοπικό παντελόνι...
Οι σκέψεις γυρίζουν, εικόνες τρέχουν , τα χρόνια περνούν και γω εκεί να μαζεύω ακόμα έναν αυγουστο ρούχα...
Μόνο που τόσα έχουν αλλάξει.
Ο μικρός τραβάει τις στοίβες με τα μαζεμένα ρούχα, ο μεγάλος ξεκαρδιζεται στα γέλια.
Ο μικρός χαίρεται κ συνεχίζει..
Εγώ δαγκώνω τα χείλη μου για να μην ούρλιαξω.
Μέσα στα ρούχα και κάτω από αυτά σκορπισμένα lego αυτοκινητακια, μαρκαδόροι...
Βρήκα κ ένα πατημένο ντοματινι...σε λευκό μπλουζάκι...
Βαθιές αναπνοές θα τα καταφέρεις Ρεγγινα λέω στον εαυτό μου.
Τα παιδιά άφησαν τα ρούχα και τσακώνονται γιατί ως γνωστόν τα αδέρφια θέλουν να παίζουνε το ίδιο παιχνίδι ταυτόχρονα!
Ο μεγάλος φωνάζει "δικό μου "
Ο μικρός αφού δεν μπορεί με τις τσιριδες να νικήσει τον δαγκώνει, τώρα τσιριζει ο μεγάλος..
Εγώ αναρωτιέμαι γιατί τόλμησα να ξεκίνησω τακτοποίηση μόνη μου με δύο παιδιά! Μετά θυμήθηκα πως δεν έχω οικιακή βοηθό, οπότε αναγκαστικά άφησα τον χαμό, πήρα τα παιδιά μαζί μου στην κουζίνα και πήγα να μαγειρέψω.
Με τούτα και με εκείνα η ώρα είναι έντεκα, τα ντουλάπια μου θέλουν ακόμα για να γίνουν οπως τα θέλω...
Αλλά και αύριο μέρα είναι.
Εγώ νιώθω περήφανη που σήμερα κατάφερα τόσα! Το αύριο θα μας φέρει καινούριες περιπέτειες...
Και γω θα καταφέρω να φτάσω το σκόρ Ρεγγινα - ντουλάπια 1-0!
Έτσι λοιπόν και φέτος όπως κάθε χρόνο πιστά στην παράδοση Ρεγγινα vs ντουλάπια ξεκίνησα... Και κάπου μεταξύ παντελόνια, σορτσάκια συνειδητοποίησα κάτι....
Ότι τα βρεφικα ρουχαλακια που φορούσε ο μεγάλος μου γιος και ύστερα ο μικρός δεν μπήκαν ξανά στα ντουλάπια...
Μπήκαν σε τσάντες για να δοθούν!
Αφού τυπικά είπαμε ότι τέλος, ολοκληρώθηκε η οικογένεια μας, άρα δεν έχω πια λόγο να κρατάω όλα αυτά τα πράγματα!
Μάζεψα μικροσκοπικά μαγιό, κάλτσες, μπλούζες, και ενα σωρό μικρά ρουχαλακια.
Ένας κόμπος που ένιωσα στον λαιμό μου μαλάκωσε όταν ο γιός μου με ρώτησε...
- μαμά που θα τα δώσεις όλα αυτά τώρα; Στην θειά μου;
-Ναι αγάπη μου απάντησα είναι για τα μελλοντικά σου ξαδέρφια είπα....
Άρα θα τα ξαναδώ φορεμενα, σε μικρά κορμιά, λογικα δηλαδή αν η αδερφή μου κάνει αγόρι σκέφτηκα όταν μείνει με το καλό έγκυος...
Ομολογουμένως κράτησα κάποια ρούχα για να τους τα δείξω, τότε που ένα μικρό φουτερ μηδέν νούμερο θα χωράει πιθανόν στην παλάμη του χεριού τους...
Στο κρεβάτι πάνω ένα τζην του μεγάλου, δίπλα ακριβώς πεταμένο ένα μικροσκοπικό παντελόνι...
Οι σκέψεις γυρίζουν, εικόνες τρέχουν , τα χρόνια περνούν και γω εκεί να μαζεύω ακόμα έναν αυγουστο ρούχα...
Μόνο που τόσα έχουν αλλάξει.
Ο μικρός τραβάει τις στοίβες με τα μαζεμένα ρούχα, ο μεγάλος ξεκαρδιζεται στα γέλια.
Ο μικρός χαίρεται κ συνεχίζει..
Εγώ δαγκώνω τα χείλη μου για να μην ούρλιαξω.
Μέσα στα ρούχα και κάτω από αυτά σκορπισμένα lego αυτοκινητακια, μαρκαδόροι...
Βρήκα κ ένα πατημένο ντοματινι...σε λευκό μπλουζάκι...
Βαθιές αναπνοές θα τα καταφέρεις Ρεγγινα λέω στον εαυτό μου.
Τα παιδιά άφησαν τα ρούχα και τσακώνονται γιατί ως γνωστόν τα αδέρφια θέλουν να παίζουνε το ίδιο παιχνίδι ταυτόχρονα!
Ο μεγάλος φωνάζει "δικό μου "
Ο μικρός αφού δεν μπορεί με τις τσιριδες να νικήσει τον δαγκώνει, τώρα τσιριζει ο μεγάλος..
Εγώ αναρωτιέμαι γιατί τόλμησα να ξεκίνησω τακτοποίηση μόνη μου με δύο παιδιά! Μετά θυμήθηκα πως δεν έχω οικιακή βοηθό, οπότε αναγκαστικά άφησα τον χαμό, πήρα τα παιδιά μαζί μου στην κουζίνα και πήγα να μαγειρέψω.
Με τούτα και με εκείνα η ώρα είναι έντεκα, τα ντουλάπια μου θέλουν ακόμα για να γίνουν οπως τα θέλω...
Αλλά και αύριο μέρα είναι.
Εγώ νιώθω περήφανη που σήμερα κατάφερα τόσα! Το αύριο θα μας φέρει καινούριες περιπέτειες...
Και γω θα καταφέρω να φτάσω το σκόρ Ρεγγινα - ντουλάπια 1-0!
Δεν υπάρχουν σχόλια: