Μικρό λευκό κοχύλι...Ενα μικρό τεράστιο βιβλίο!

Είχα συνηθίσει να διαβάζω"μεγάλα" βιβλία..
Είχα καιρό όμως πολύ καιρό.
Σήμερα το πρωί επιτέλους το πήρα...
Τόσο μικρό τόσο όμορφο.
Όλη μέρα περίμενα να πάνε τα παιδιά για ύπνο.
Να αρχίσω το διάβασμα.
Ήξερα απο την αρχή ότι θα κλάψω.
Ο μικρός όμως δεν κοιμόταν χωρίς την αγκαλιά μου.
Πήρα αγκαλιά το μωρό, έναν φακό και άρχισα να ρουφάω με μανία κάθε σελίδα...

Ένιωσα τον πόνο, όσο μπορεί μία μάνα να νιώσει μία άλλη για το χειρότερο πράγμα... την απώλεια του παιδιού της.
Έκλαψα πολύ, έκλαψα για εκείνη....
Για την μάνα , για την κόρη.
Έκλαψα για τα λάθη μου...
Για εκείνα που οι περισσότεροι γονείς κάνουμε...
Ένα βιβλίο τόσο"μικρό" μα τόσο μεγάλο...
Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσει κάθε γονιός..
Ενα βιβλίο που πρέπει να διαβάσει και όποιος δεν είναι ακόμα.

 Ένα βιβλίο που ξύπνησε μέσα μου σκέψεις που καιρό παλευω να κρύψω...
Οι στιγμές φεύγουν...και άλλη ευκαιρία μπορεί να μην σου δωθεί.
Ή ευλογία να γίνεσαι ο κόσμος όλος για ένα μικρό πλάσμα είναι κάτι που δεν μπορεί να αντικατασταθεί με τίποτα.
Εκεί χαμηλά κάπου δίπλα ή ανάμεσα στα πόδια σου, εκεί είναι όλα.

 Το βιβλίο τελειωσε, ο μικρός κοιμάται ευτυχισμένος και ασφαλής στην αγκαλιά μου. Με το άλλο χέρι μου χαϊδεύω το μεγάλο μου αγόρι. Τα δάκρυα τρέχουν από τα μάτια μου...
Σας αγαπώ τους ψιθυρίζω.
Ο άντρας μου μπαίνει στο δωμάτιο...
Αύριο θα το διαβάσω και εγώ μου  λέει.
Πρέπει του απαντώ ζητώντας και άλλα χαρτομάντιλα.

Την Κατερίνα Χλωροκώστα θα την γνωρίζετε και στο blog της kaPa. me without you ...tea without a biscuit.

εδώ