Ένα πρωινό του σεπτέμβρη

Πόσο πολύ αγαπώ αυτά τα μελαγχολικά πρωινά, αυτά που η ακτίνες του ήλιου σε γεμίζουν με ένα αίσθημα αισιοδοξίας.
Τα πρωινά που η δροσιά του σου δροσίζει και την ψυχή!
Τα πρωινά του φθινοπώρου μου φέρνουν στο νου κάποιες σκόρπιες αναμνήσεις....
Τίποτα συγκεκριμένο όμως έχουν κάτι.....
Ίσως γιατί το φθινόπωρο σηματοδοτεί την αρχή....
Και κάθε αρχή εποχής με συναρπάζει με το δικό της τρόπο.
Το πρωινό του φθινοπώρου μυρίζει σχολείο....
Παιδικές φωνές.
Αγωνία, αναμνήσεις από τις δικές μου σχολικές χρόνιες.
Το πρωινό του φθινοπώρου μυρίζει καλοκαίρι και χειμώνα μαζί....
Μυρίζει ήλιο και συννεφιά.
Λατρεύω πρωινά σαν το σημερινό.....
Παίρνω βαθιά ανάσα....
Μονή μου με τον καφέ μου συντροφιά, μία ακόμα φορά που με μαγεύει ένα συνηθισμένο πρωινό του σεπτεμβρη.
Σε λίγη ώρα ένας ένας θα ξυπνησουν...
Το σπίτι θα γεμίσει και πάλι φωνές.
Το φλυτζάνι του καφέ μου θα αδειάσει. Όμως μέσα μου θα γεμισω δροσιά....
Θα γεμίσω δύναμη. Θα αφήσω κάποιες σκέψεις ελεύθερες.
Και κάποιες άλλες θα τις κρύψω.
Ένα όμορφο πρωινό που μόλις άρχισε.
Ο καφές μου που μόλις τελείωσε.