Τα κλειδιά!

Τι πιο όμορφο να ανοίγεις την πόρτα του σπιτιού σου και να τρέχουν στην αγκαλιά σου,  τα δύο σου αγόρια, που σχεδόν παλεύουν διεκδικώντας την καλύτερη δυνατή αγκαλιά!
Να κρέμονται πάνω σου κασκόλ, τσάντες , και εσύ να είσαι στο πάτωμα έχοντας πάνω σου την πιο γλυκιά μυρωδιά τους να γεμίζει την ψυχή σου χρώματα της αυγής.
 Και έτσι γεμίζεις ξαφνικά φιλιά, φωνές, ερωτήσεις γέλια...
Σε ακολουθούν από πίσω ο ένας μιλώντας για τα πάντα, και ο άλλος γκρινιαζοντας για να τον πάρεις ακόμα μία αγκαλιά.
Και εκεί που σκέφτομαι πως κάθε φορά που γυρίζω από την δουλειά δύο φατσούλες κοιτάζουν πίσω από την κουρτίνα να δουν το αυτοκίνητο μου να έρχεται, το μυαλό μου γυρίζει πολλά χρόνια πίσω....
Τότε που άνοιγε ή δικιά μου μαμά την πόρτα του σπιτιού μας.
Και εγώ με την αδερφή μου πεφταμε πάνω της ,και διεκδικούσαμε την πιο γεμάτη αγάπη αγκαλιά.
Ύστερα κοιτούσαμε τις τσάντες από τα ψώνια  που έφερνε , ψάχνοντας για λιχουδιές.
Μετά την ακολουθούσαμε από πίσω, για να γεμίσουμε λίγο από μυρωδιά και αγάπη μαμάς!
Να της πούμε τα νέα μας, να τις κάνουμε ένα σωρό απο ερωτήσεις.
Πόσο περίεργα αλλάζουν οι ρόλοι.
Πόσο εύκολα ξεχνάς την παιδική σου λαχτάρα. .
Πόσο γρήγορα ή ζωή σου αλλάζει θέση και από παιδί να γίνεσαι εσύ ή μαμά που ανοίγεις την πόρτα.
Είναι καλό που και που να θυμάσαι...
Γιατί όταν θα χτυπήσει το τηλέφωνο και ή οθόνη σχηματίσει το όνομα της, να μην της κλείνεις το τηλέφωνο βιαστικά...
Άλλωστε είναι ο ίδιος άνθρωπος που κάποτε ήταν ο λόγος που λαχταρούσες να ακούσεις το κλειδί της στην πόρτα.
Είναι καλό να θυμάσαι...
Γιατί πρέπει να δίνεις περισσότερη σημασία σε εκείνα τα μικρά πλάσματα που περιμένουν πως και πως να σχολασεις από την δουλειά για να σου πουν τα νέα τους. Για να πάρεις αγκαλιά. Να σου δείξουν τις ζωγραφιές τους, και τα παιχνίδια που σχηματίζουν μία μεγάλη σειρά από μικρά αυτοκίνητα!
Για να βρουν στις σακούλες του σουπερμάρκετ μικρές λιχουδιές.
Για να θυμούνται αργότερα με αγάπη το κλειδί να ανοίγει την πόρτα.
Γιατί κάποια στιγμή θα αποκτήσουν τον ρόλο σου...!