Κάτι τέτοιες μέρες...

Είναι κάτι μέρες που με πιάνουν όλα μαζί.
Υπαρξιακά, πιασίματα σε μέση ή αυχένα, νεύρα όλα!
Έτσι λοιπόν ενώ η μέρα ξεκινάει στην αναζήτηση του εαυτού μου συνεχίζει με νεύρα και κούραση και τελειώνει με τύψεις και την υπόσχεση πως αύριο όλα θα αλλάξουν.
Παλεύοντας λοιπόν με όλα αυτά πολλές φορές παραβλέπω πράγματα, χάνω στιγμές. Θυμώνω ανούσια!

Το πρωί ξυπνάς φτιάχνεις έναν καφέ, η πρωινή ανοιξιάτικη δροσιά σου υπενθυμίζει πως έχεις δώσει μία υπόσχεση στον εαυτό σου!
Ύστερα θυμάσαι πως πρέπει κάποια στιγμή να ξεστρωσεις χάλια ,να φτιάξεις καλοκαιρινά χειμωνιάτικα.
Να...Να....Να.....
Θυμάσαι δύο τρεις απλήρωτους λογαριασμούς.
Θυμάσαι ότι ο καφές που ήθελες να πιεις με την φίλη σου πρέπει να ακυρωθεί γιατί κανείς δεν μπορεί να κρατήσει τα παιδιά σου.
Θυμάσαι πως έχεις όνειρα τα οποία άφησες σε εκείνο το μικρό συρτάρι.
Θυμάσαι ότι όλα αυτά που χθες το βράδυ έμοιαζαν να μπήκαν σε τάξη γκρεμίζονται σαν χάρτινος πύργος!
Τις σκέψεις σου διακόπτουν βήματα.
Μικρά γρήγορα βήματα.
Ένα μικρό κοντό ανθρωπάκι στέκεται και σε κοιτάει χαρίζοντας σου το πιο όμορφο χαμόγελο!
Μόλις έχει ξυπνήσει και είναι ακόμα ζεστό και αφράτο! Σε κοιτάζει και θέλει μόνο να τον πάρεις αγκαλιά ..
Μία αγκαλιά τόσο δυνατή που σε κάνει να ξεχάσεις για λίγο τους πρώιμους σου προβληματισμούς.
Μία αγκαλιά ζεστή δύο μικρά χεράκια που μέσα τους κρύβεται όλος ο κόσμος.
Ο δικός σου κόσμος αγγελικά πλασμένος ιδανικός, ένας κόσμος που ξεπερνά κάθε σου προσδοκία.
Ύστερα ακούς πάλι βήματα, καλημέρα μαμά σου λέει!
Και κάπως έτσι ξεκινάει η μέρα.
Τους κοιτάζω και ξέρω πως από εκείνους θα μάθω να αντλώ δυνάμεις.
Γιατί δεν τους τρομάζει η βροχή.
Απλώνουν τα μικρά τους χεράκια και ας βραχούν.
Γιατί παίζουν με τα σύννεφα. Και ας αλλάζουν συνεχώς σχήματα!
Γιατί Χαμογελάνε κυνηγώντας τον ήλιο.
Και ας τους τυφλώνει το φώς του.
Γιατί βλέπουν παντού χρώματα.
Και αν δεν βλέπουν δημιουργούν δικα τους!
Γιατί τα παιδιά ξέρουν να αντιμετωπίσουν τα πράγματα αλλιώς!
Ξέρω πώς από τα παιδιά θα αντλήσω δυνάμεις .
Απορροφώντας λίγη από την ενέργεια τους .
Σε μια αγκαλιά δυνατή, αληθινή .
Σε ένα σ'αγαπώ  από το στόμα του γιού μου.
Σε μικρές στιγμές , τόσο μικρές όσο και τα χεράκια του μικρού μου.
Δύναμη για όλα, για όσα έχω για όσα κυνηγάω να ρθουν , για όσα ζω  μαζί τούς.
Ακόμα και για όσα δεν αντέχω ξέρω πια θα βρώ την δύναμη!

Είναι κάτι τέτοιες μέρες, που και ο καιρός μου μοιάζει! Μία βγαίνει ήλιος μία  τον κρύβουν τα τα σύννεφα, μία φυσάει
Και αυτές οι μέρες θα περάσουν θα έρθουν και άλλες ξανά και ξανά..
Τι και αν χάνω το νόημα  κάποιες φορές, εκείνοι με το έντονο γέλιο τους με επαναφέρουν πίσω!
Και γελάω και γω δυνατά!