Μπόρα είναι θα περάσει!

Είναι αυτές οι μέρες που νιώθω πως θα μου χτυπήσουν την πόρτα οι τύποι με την λευκή στολή και θα μου φορέσουν το λευκό πουκάμισο που κουμπώνει πίσω!!
Νιώθω ότι μου στρίβει!!
Όση κατανόηση και να έχω στον δίχρονο γιό μου κάπου νιώθω ότι δεν μπορώ να διαχειριστώ άλλο την γκρίνια του.
Το κλάμα του.
Το γεγονός ότι είναι σε μια ηλικία που το μη και δεν είναι λέξεις που δεν μπορεί να κατανοήσει.
Η υπομονή μου νιώθω πως τελειώνει.
Τα νεύρα μου βαράνε κόκκινο!
Ο καιρός δεν βοηθάει σε μια βόλτα.
Βάζω την κατσαρόλα στο μάτι!
Κλαίει που το φαι δεν είναι έτοιμο.
Βγάζω την κατσαρόλα από το μάτι κλαίει που το φαι καίει!
Παίρνει ένα γιαούρτι από το ψυγείο λερώνει τοίχους καρέκλα τραπέζι.
Ούτε λόγος να τον τάισω εγώ.
Γιατί απλά μπορεί μόνος του.
Ύστερα πάλι κλαίει γιατί τελείωσε το γιαούρτι.
Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο να πάμε για ψώνια. Παρκάρω... Κλαίει!
Μπαίνουμε στο σούπερ μάρκετ τρώει μια μπανάνα, λίγο τυρί, δείχνει τα κρουασάν, τα προσπερνάω κλαίει!
Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο πάλι. Τον παίρνει ο ύπνος σε απόσταση πέντε λεπτών!
Παρκάρω, κατεβάζω ψώνια.
Ανοίγω την πόρτα να τον βγάλω, κλαίει!
Ανεβαίνουμε στο σπίτι κλαίει για κάνα πεντάλεπτο ακόμα!
Ύστερα ξεχνιέται!! Επιτέλους παίζουν!
Πέντε λεπτά αργότερα θα θελήσουν ανάμεσα σε δεκάδες παιχνίδια το ίδιο!
Κλαίει!!
Ο μεγάλος με κοιτάει στα μάτια νιώθει άραγε όπως νιώθω και εγώ;
Μαμά δεν μπορώ άλλο να τον ακούω μου λέει...
Στο λεπτό το ξεχνάει και παίζουν πάλι!!
Ακούω ησυχία....
Τους βρίσκω για λίγο να παίζουν μαζί αλλά χώρια...
Ήρεμα έστω και για λίγο..
Ύστερα θα ακουστούν τα γέλια τους και βήματα από το τρέξιμο τους.
Μετά θα κάτσουν μαζί στον καναπέ μέχρι ο μικρός να βρει καμία ακόμα αφορμή να κλάψει η να τσιριξει!
Ακόμα μια μέρα με πολλές διακυμάνσεις θα περάσει.
Τα παιδιά κοιμήθηκαν!
Στην προσπάθεια μου να μαζέψω το σαλόνι βρίσκω αυτοκίνητα παρκαρισμένα στο τζάκι.
Δύο μπισκότα στο ριχταρι του καναπέ.

Μισή μπανάνα κάτω από το μαξιλάρι του καναπέ.
Πορτοκαλί στάμπες από τον χυμό πορτοκαλιού που ήπιαν νωρίτερα!
Μέσα σε όλο το χάος βρίσκω πολλούς λόγους να πάω πάνω από τα κορμάκια που κοιμούνται ανενόχλητα!
Τους φιλάω τρυφερά, χαμογελώ, για όλες τις αγκαλιές που με πήραν κάπου ανάμεσα στα κλάματα. Για τις χαριτωμένες πατούσες, για τα φωναχτά τους γέλια.
Για κάθε μικρή ναζιαρικη κίνηση του μικρού.
Για κάθε συζήτηση με τον μεγάλο.
Για ολα εκείνα που κάθε βράδυ με γεμίζουν και πάλι ενέργεια για να αντέξω σε όλες τις νέες προκλήσεις της επόμενης μέρας!
Σαν τον ουρανό που βλέπω τώρα γεμάτος από χρώματα μετά από μία καλοκαιρινή μπόρα!
Και αναρωτιέμαι πώς μετά από όλη αυτήν την ένταση εξάντληση, κούραση και όλα εκείνα που με κάνουν να μοιάζω με τρελή, αρκεί μόνο να τους  κοιτάξω καθώς κοιμούνται αντλώντας τόση δύναμη για την επόμενη μέρα.
Ακόμα μια απαιτητική μέρα έφτασε στο τέλος τής.
Και ναι όσο τρελό και αν ακούγεται δεν θα άλλαζα τίποτα.
 Παρά μόνο τις φορές που χάνω την ψυχραιμία μου.
Τις φορές που δεν ξέρω πως να πάρω μια μικρή ανάσα για να συνεχίσω χαμογελώντας σε όλες τους τις απαιτήσεις.
Για όλες τις τύψεις που θα νιώσω αργότερα.
Για όλα εκείνα που μπορεί να μην χειρίστηκα σωστά.
Το βράδυ θα με βρει να σκέφτομαι με ποιόν τρόπο θα κάνω την επόμενη μέρα να περιέχει λιγότερο κλάμα και περισσότερο γέλιο!
Και ύστερα δίπλα στην μυρωδιά αυτή που με τα χρόνια αλλάζει....στην μυρωδιά του μικρού, θα κοιμηθώ ευτυχισμένη και πλήρης....
Ακόμα και αν δεν ήταν η πιο εύκολη μέρα!