Οι τάσεις φυγής μου και εγώ!

Μετά από σχεδόν εφτά χρόνια που είμαι μαμά για πρώτη φορά νιώθω έντονα την ανάγκη να φύγω για λίγο.

Να ξεφύγω...

Να ηρεμήσω...

Νιώθω πώς έχω τάσεις φυγής...

Βαθιά μέσα μου ξέρω πως ίσως η ανάγκη μου αυτή  δεν θα ξεπεράσει το γεγονός ότι θα καταφέρω να το κάνω κιόλας.

Όσο και αν θέλω έστω για λίγο να νιώσω μόνη, όσο και αν θέλω να ηρεμήσω από πολλά.
Όσο και αν θέλω μια μικρή χαρούμενη αλλαγή...
Τόσο ξέρω πως είναι σχεδόν ακατόρθωτο.

Νιώθω πως χρειάζομαι ένα διάλειμμα.

Ξέρω βέβαια πως είναι δύσκολο να το έχω.

Πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια θέλω να έρθει ο χειμώνας.

Λες και θέλω να τρέξει ο χρόνος.

Μα εγώ δεν είμαι αυτή που φοβάται τον χρόνο που τρέχει;

Τρέχουν και οι σκέψεις μου...

Αναζητούν και εκείνες μια γωνιά να χωρέσουν, να κατασταλάξουν.
Το καλοκαίρι στο μυαλό μου φαντάζει αλλιώς...
Κι ίσως επειδή φέτος δεν μπορώ να έχω εκείνα που θα ήθελα, νοσταλγώ τον χειμώνα!

Η μητρότητα δεν δίνει άδεια, ούτε ρεπό!

Και όσο και αν το έχω εγώ ανάγκη θα μείνει προς το παρόν και αυτή σε μια γωνιά να μου θυμίζει κάθε τόσο πως αντέχω και μπορώ να συνεχίσω και ας μην έχω πάρει ανάσα!

Νιώθω ήδη καλύτερα που τα έβγαλα από μέσα μου.
Νιώθω καλά όμως είναι φορές που νιώθω πως πνιγώ πολλές μου ανάγκες!

Το μυαλό μου βρίσκεται κάπου αλλού..
Ονειροπολεί..
Το σώμα μου όμως πρέπει να σηκωθεί..
Να μαζέψει τα γνωστά παιχνίδια, ψίχουλα, ρούχα πλυμένα και άπλυτα.
Να σκεφτεί το αυριανό φαγητό.
Να...να...να...
Τον τελευταίο καιρό έχω πολλά σκαμπανεβάσματα.
Ελπίζω να σταθεροποιηθεί όλο αυτό.
Ίσως βοηθήσει αν συνεχίσω να ονειρεύομαι πως θα απολαύσω χαλαρή το Αυγουστιατικο φεγγάρι ακούγοντας τους ήχους της θάλασσας.
Πίνοντας ένα δροσερό γλυκόξινο κοκτέιλ.
Ίσως όμως και με βρει να κυνηγάω παιδιά, τραβώντας το φεγγάρι κουνημενες φωτογραφίες, κοιτάζοντας το ποτό μου να αραιώνει από τον πάγο καθώς δεν θα καταφέρω να το πω όπως θα ήθελα.
Και κάπου εδώ όσο τρελό και αν ακούγεται έχω ήδη τύψεις που σκέφτομαι πως θέλω να φύγω έστω δυο μέρες χωρίς τα λατρεμένα μου αγόρια!

Καληνύχτα κόσμε!