Μία στιγμή, ένα λάθος, μία συγγνώμη!

Μία στιγμή χρειάζεται μόνο για να βγουν τα πάντα εκτός ελέγχου.
Μία στιγμή αρκεί να τα κάνεις όλα θάλασσα.
Τα παιδιά παίζουν στον καναπέ. Για την ακρίβεια παίζουν φάπες!
Μόλις σφουγγάρισα ένα σημείο του χωλ γιατί ο μικρός έριξε νερά.
Τους παρακαλώ να ηρεμήσουν, προειδοποιώντας ότι αν συνεχίσουν έτσι θα χτυπήσουν.
Επίσης τους υπενθυμίζω να μην πατήσουν για λίγο στο συγκεκριμένο σημείο διότι θα γλιστρήσουν.
Μέχρι να βγάλω έξω την σφουγγαρίστρα ακούω μικρά βήματα να τρέχουν, ακούω εκείνο τον ήχο του κεφαλιού που χτυπάει  στο πάτωμα.
Πριν προλάβω να αντιδράσω βλέπω το μωρό ξαπλωμένο κάτω.
Τρέχω αρπάζω τον μικρό και χωρίς να το σκεφτώ σηκώνω το χέρι μου και χτυπάω τον μεγάλο μου γιό,
διότι εκείνη την στιγμή θεωρώ εκείνον υπεύθυνο,
που αγνόησε τις προειδοποιήσεις μου,
που συνέχισε να πειράζει τον μικρό, που τον κυνήγησε.
Εκείνη την στιγμή ξεσπάω στο παιδί μου.
Για όλη την δική μου πίεση. Για όλες τις μέρες που δεν κάθονται καλά.
Για όλες τις φορές που νιώθω κουρασμένη, για τις φορές που δεν μπορώ να διαχειριστώ την καθημερινότητα μου.
Για όλες εκείνες τις γκρίνιες, φωνές που δε καταφέρνω να βάλω σε τάξη.
Στιγμιαία μετανιώνω.
Παγώνω, βλέποντας τον θυμό του.
Βλέποντας το βλέμμα του.
Νιώθω αποτυχημένη.
Νιώθω λίγη.
Νιώθω τύψεις.
Μα δεν μπορώ να το πάρω πίσω.
Κρατάω το μικρό στην αγκαλιά μου και τρέχω πίσω από τον μεγάλο μου γιό για να του ζητήσω συγγνώμη.
Να του εξηγήσω πως ήταν μεγάλο λάθος αυτό που έκανα.
Τους κρατάω αγκαλιά.
Δεν ξέρω ποιος πόνεσε πιο πολύ.
Ξέρω πως ο μικρός θα το ξεχάσει γρήγορα.
Όμως ο μεγάλος;
Τον πόνεσα περισσότερο.
Πονάω. Νιώθω θυμό με εμένα.
Νιώθω πως έβγαλα όλη την πίεση και τα νεύρα μου πάνω στο παιδί.
Νιώθω τόσο λίγη.
Την επόμενη μέρα καθαρίζω την κουζίνα.
Ο μεγάλος στέκεται πίσω μου.
-Μαμά ξέρω πως νιώθεις.
Ξέρεις πόσες φορές είπα δεν θα χτυπάω τον μικρό μου αδερφό  και ύστερα το κάνω. Τότε νιώθω απογοητευμένος από τον εαυτό μου!

Γύρισα και τον κοίταξα.
Ήταν τα λόγια του σχεδόν εφτά χρονών γιου μου.

- Αγάπη μου δεν θα το ξανακάνω.
 Σου ζητάω συγγνώμη, του είπα.
Νόμιζα ότι εσύ έσπρωξες το μωρό.
Αν και πάλι δεν ήταν λόγος να σε χτυπήσω.
Συγγνώμη μωρό μου.

- Μαμά απλά την άλλη φορά που θα σηκωθεί το χέρι σου να χτυπήσει να  είσαι σίγουρη για τον λόγο, και το άλλο χέρι σου να αποκρούσει το χέρι που σηκώνεται! Και έτσι δεν θα το ξανακάνεις.

Όχι δεν του απάντησα.
Είχε δίκιο.
Τον πήρα αγκαλιά και του ζήτησα ξανά συγγνώμη.
Του ψιθυρίσα πως έχει δίκιο.
Χτες ο γιος μου μου έμαθε πολλά.
Μου έμαθε πως πίσω από τα παιδικά του καμώματα. Πίσω από τις παιδιάστικες συμπεριφορές κρύβεται ένα ευαίσθητο και σκεπτόμενο παιδί.
Κρύβεται ένας άνθρωπος που σκέφτεται όσα έχω σκεφτεί, μα δεν έχω τολμήσει να ξεστομίσω.
Με έκανε να καταλάβω πόσο άδικη ήμουν.
Με έκανε να αισθανθώ άσχημα για τον πόνο που του προκάλεσα.
Και όχι δεν ήταν σωματικός.
Χτες ο γιος μου έδωσε ένα μεγάλο μάθημα.
Ένα μάθημα που δεν θα ξεχάσω.
Έχω ένα σπουδαίο παιδί.
Και είναι πολλά εκείνα που έχει κάνει δείχνοντας μου ότι είναι σπουδαίος.
Συγγνώμη ξανά παιδί μου.
Και σε ευχαριστώ που μου δείχνεις τον τρόπο να γίνω καλύτερη.
Να γίνω αυτό που αξίζεις.
Να γίνω αυτό που επιθυμείς.
Χαίρομαι που μετά από κάθε μικρή μας δύσκολη μέρα βρίσκουμε λύσεις.
Χαίρομαι που ανοίγεις την καρδιά σου. Που μοιράζεσαι μαζί μου τα όνειρα σου.
Που έχεις έναν υπέροχο τρόπο να με κατευθύνεις.
Δεν πιστεύω στην συγγνώμη όμως είσαι η εξαίρεση.
Πιστεύω στην συγχώρεση, και εύχομαι να με συγχωρέσεις για τα λάθη μου. Συγγνώμη αληθινά.




Photo from pinterest