Μοναδικός λευκός καμβάς και οι γκρίζες του πινελιές..

Ολα ξεκινάνε καπου εκεί στην τρυφερή μας παιδική ηλικία.
Βιώματα καταστάσεις στερεότυπα χτίζονται μεσα μας.
Ύστερα μεγαλώνοντας σέρνουμε προβλήματα, συναισθήματα, βάρη στις πλάτες μας.
Κάποιοι τα ξέρουμε έχουμε έρθει αντιμέτωποι με αυτά. Καποια τα έχουμε αποδειχτεί. Κάποιοι πάλι όχι.
Κάποιοι θα τα δουλέψουν στην πορεία της ζωής τους κάποιοι όχι.
Και ύστερα αποκτάμε παιδιά και θέλουμε για εκείνα το καλύτερο.
Θέλουμε να τα προστατέψουμε να τα κρατήσουμε μακριά  απο ολα τα κακά τούτου του κόσμου.
Μα τα βάρη των αναμνήσεων τα στερεότυπα στα οποία μεγαλώσαμε θα γίνουν εμπόδια και θα γίνουν ξεσπάσματα.
Θα γίνουν λόγος να φορτώσουμε τα δικα μας παιδιά με συναισθήματα αρνητικά με συμπεριφορές που πληγώνουν.
Θα γίνουν ενας απο τους λόγους που θα κάνουμε λάθη.
Θα γίνουν λόγος να αναρωτηθούμε γιατί τα κάνουμε αυτά.
Θα χάσουμε την υπομονή μας.
Δεν θα είμαστε σε θέση να διαχειριστούμε καταστάσεις.
Θα κάνουμε απανωτά λάθη θα βουλιάζουμε.
Θα φορτώνουμε εκείνα τα μικρά πλάσματα με την δική μας ανισορροπη συμπεριφορά.
Ενδεχόμενος να περνάμε και λάθος μηνύματα με τις δικες μας συμπεριφορές που απο πίσω κρύβονται βαθιά βιωματα δικα μας.
 Πράγματα που μπηκαν στο μυαλό μας, με πρέπει και θελω που μπερδεύτηκαν.
Με στερεότυπα που πήραμε απο τους δικους μας γονείς για το τι ειναι σωστό και τι ειναι λάθος.
Με δικές μας προσωπικές εμπειρίες που θα σκιάζουν σαν μαύρο σύννεφο τις δικες τους επιλογές.
Θα κόψουμε ενδεχόμενος τα φτερά τους. Θα τους κατευθύνουμε θα θα θα
Και ολα αυτά γιατί αφήσαμε άλυτα τραύματα.
Γιατί είμαστε χαμένες σε σκέψεις, υποχρεώσεις προβλήματα και χιλιάδες ακόμα λόγους
Η σημερινή εποχή εχει μια πληθώρα πληροφοριών για όλα.
Κείμενα καλώς η κακως γραμμένα για ολα τα Βιώματα , συναίσθηση, τρόπους να μιλήσεις στα παιδιά. Τρόπους να γίνεις καλύτερος γονιός.
Για ψυχολογια για τον τροπο που πρέπει να φέρεσαι στα παιδιά σου.
Ομάδες με πληροφορίες για κάθε κατάσταση προσθέτοντας καμιά φορά ακόμα ενα πρόβλημα σε κάθε λύση!
Και έτσι θα απορροφήσουμε και αλλες πληροφορίες που πολλές φορες θα λειτουργήσουν αρνητικά τελικά θα κανουμε ξανα και ξανά το ίδιο λάθος.
Και αυτό σε περίπτωση που τα πράγματα στο μυαλό μας δεν είναι αρκετά ξεκάθαρα για να λάβουμε νέες πληροφορίες και να τις αφομοιώσουμε σωστά.
Και τα βραδιά θα μας τρώνε οι τύψεις.
Και θα ζητάμε ψιθυριστά συγγνώμη πάνω απο το προσκέφαλο τους.
Και θα τους γεμίζουμε φιλιά καθώς θα λέμε σ αγαπώ μωρο μου.
Και το πρωί θα χάσουμε πάλι την υπομονή μας και θα βάλουμε μια φωνή και θα πούμε και μια κουβέντα παραπάνω και θα είμαστε συνεχώς στο ιδιο σημείο.
Ειναι κατι βράδια που ψάχνω να βρώ τρόπους να διαχειρίζομαι καλύτερα τον εαυτό μου έτσι ώστε να γίνομαι οσο το δυνατόν λιγότερη αρνητική στα παιδιά μου.
Ειναι που τον τελευταίο καιρό δεν εχω υπομονή δεν διαχειρίζομαι τα νεύρα μου.
Λίγο ολα τα παραπάνω λίγο η κούραση λίγο τα δικα μου θέλω και πρέπει με κάνουν συνεχώς να βρίσκομαι στο ίδιο σημείο.
Τα βάζω μαζί μου αλλά δεν είναι αρκετό!
Όμως εγω φέρω την ευθύνη.
Και εγω είμαι αυτη που πρέπει να αλλάξω.
Εγω πρέπει να ειμαι ήρεμη. Θα πρέπει να διαχειρίζομαι ολες τις απαιτήσεις που υπάρχουν.
Να τακτοποιήσω σωστά κάθε τι που χάνει τον έλεγχο.
Τα παιδιά ειναι ο καθρέφτης μας.
Και πολλες φορές θυμώνω γιατί βλέπω στον καθρέφτη μου ολα εκείνα που χρόνια ήθελα να αποφύγω.
Σήμερα λοιπόν το κείμενο αυτό προήλθε απο μια συζήτηση μεταξύ μαμάδων που νιώθουν όπως και εγώ.
Αυτο Φυσικά δεν δίνει ελαφρυντικά στις τύψεις μου. Δίνει όμως δύναμη να βρώ όσα στέκονται εμπόδια και να τα προσπεράσω η καλύτερα να τα λύσω.
Και θα δανειστώ απο τις μαμάδες αυτές δύο φράσεις που ξεχώρισα...
Να διαλέγουμε τις μάχες μας.
Και να μην ξεσπάμε στον πιο αδύναμο κρίκο.
Φυσικά στα λόγια ολα μοιάζουν εύκολα.
Στην πράξη όμως;;
Συμβουλές δεν έχω να δώσω γιατί ακόμα ούτε εγω η ίδια δεν κατάφερα να τις εφαρμόσω για πολύ.
Ξέρω μόνο πως η μητρότητα που απο μόνη της φέρει πολλά φορτία έχει πολλές δυσκολίες.
Δεν έχει οδηγίες χρήσεις.
Και καμία φορά η βοήθεια και η δουλειά με τον εαυτό μας κρίνεται απαραίτητη.
Έτσι και σήμερα σε έναν ακόμα απολογισμό νιώθω τύψεις. Νιώθω πως παλι δεν κατάφερα να κάνω ένα βήμα μπροστά μα έκανα δυο πίσω.
Πάλι σήμερα θα αποκοιμηθώ σκεπτόμενη τι πρέπει να κάνω για να αφήνω και κάτι να πέσει κάτω.
Να γελάω μαζί τους και όχι να θυμώνω.
Να χαλαρώσω απλα απολαμβάνοντας αυτά τα όμορφα παιδικά χρόνια που περνούν χωρίς να λερωνω τον μοναδικό τους λευκό καμβά. Με γκρίζες πινελιές που μπορεί αργότερα να γίνουν βάρος στις δικές τους πλάτες.
Να απολαμβάνω στιγμές πιο υπεύθυνα χωρίς να χρειαστεί τα βράδια να με τρώνε οι τύψεις.

Μαμά έτσι κάνουν τα παιδιά μου λέει συχνά ο γιός μου μα το ξεχνάω!

Μανούλα ξέρεις εσύ που μίλησαμε πολύ απόψε βρες την άκρη του νήματος και ξεκινά να το λύνεις...
Και να σε αγαπάς ναι;
Και είμαι σίγουρη πως όλα θα βρουν το δρόμο τους...
Αποδοχή θέλει και δουλειά!