Δεν θυμάμαι!!
Το έχω ξαναπεί αυτό που με τρομάζει περισσότερο στον χρόνο είναι οι χαμένες μνήμες.
Ειδικά με τα παιδιά μου.
Όταν προσπαθώ να θυμηθώ αστείες γκριμάτσες , λεξούλες, μικρά κατορθώματα που με έκαναν να λιώνω.
Το άρωμα ενός βρέφους...
Την μυρωδιά που έχει το δέρμα τους. Η ανάσα τους καθώς κοιμούνται το βράδυ.
Πράγματα που ήμουν σίγουρη πως θα θυμόμουν για πάντα!
Το μόνο που μένει είναι μερικές χαρούμενες φωτογραφίες.
Άντε και κάποια βίντεο που δεν ξέρω ειλικρινά αν θα παίζουν σε 15 -20 χρόνια.
Οι μνήμες ξεθωριάζουν. Τα όμορφα και χαριτωμένα χαρακτηριστικά κρατάνε τόσο λίγο.
Ήδη ο μικρός σταμάτησε να κάνει κάποια από εκείνα τα χαριτωμένα "όχι" κουνώντας μου το μικρό του δαχτυλάκι δεξιά αριστερά χαρίζοντας μου το πιο πονηρό του φατσακι. Ο μεγάλος είναι εφτά και δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα από όλα εκείνα που πριν λίγα μόλις χρόνια με έκαναν να τον φιλάω ατελείωτα.
Τις προάλλες έπεσε στα χέρια μου ένα βίντεο... Περίπου τέσσερα χρόνια πριν....
Μία γνώριμη φάτσα με δίπλες ακόμα στα μπούτια του .. Από μέσα ακούγεται η παιδική του φωνούλα.. Εκείνη η χαριτωμένη που ακόμα δεν πρόφερε καλά το Ρ και το Σ.
Δάκρυσα... Συγκινήθηκα... Θυμήθηκα....
Είχα ξεχάσει πως και εκείνος ήταν ένα μικρό παιδί...
Ίσως να είναι η τύχη του μεγαλύτερου παιδιού αυτή να μεγαλώνει απότομα ξαφνικά με τον ερχομό του δεύτερου.
Δεν θυμάμαι πολλά και όσο ο χρόνος περνά θα ξεχνάω συνεχώς...
Τις στιγμές δεν μπορείς να τις μαζέψεις σε ένα κουτί ζωντανών αναμνήσεων.
Την βρεφική και νηπιακή ηλικία δεν μπορείς να την κρατήσεις για πάντα.
Το μόνο που μπορώ να κάνω είμαι να απολαμβάνω τις στιγμές.
Να νιώσω στο τώρα χορτατη από δάυτες..
Να γεμίσω με ήχους από τα γέλια τους.
Να τραβάω με κάμερα κάθε μικρή τους στιγμή.
Να συζητάω συνεχώς για αυτά μπας και τα χαράξω καλύτερα στο μυαλό μου.
Άραγε θα θυμάμαι σε κάποια χρόνια το βλέμμα του μικρού μετά από κάθε ζαβολιά. Τα φιλιά του όταν έρχεται στην αγκαλιά μου.
Θα θυμάμαι αυτές τις ζουμερες πατούσες καθώς περπατάνε...
Τα μικρά χεράκια στα λερωμένα μου τζάμια;
Φοβάμαι όταν προσπαθώ να θυμηθώ στιγμές των παιδιών και δεν θυμάμαι....
Φοβάμαι όταν ξεχνάω....
Και έτσι τα παίρνω αγκαλιά και παρέα βλέπουμε όλα όσα έχω καταγράψει σε χαμογελαστές φωτογραφίες και σε βίντεο!!
Να μην ξεχνάω λοιπόν!!
Ειδικά με τα παιδιά μου.
Όταν προσπαθώ να θυμηθώ αστείες γκριμάτσες , λεξούλες, μικρά κατορθώματα που με έκαναν να λιώνω.
Το άρωμα ενός βρέφους...
Την μυρωδιά που έχει το δέρμα τους. Η ανάσα τους καθώς κοιμούνται το βράδυ.
Πράγματα που ήμουν σίγουρη πως θα θυμόμουν για πάντα!
Το μόνο που μένει είναι μερικές χαρούμενες φωτογραφίες.
Άντε και κάποια βίντεο που δεν ξέρω ειλικρινά αν θα παίζουν σε 15 -20 χρόνια.
Οι μνήμες ξεθωριάζουν. Τα όμορφα και χαριτωμένα χαρακτηριστικά κρατάνε τόσο λίγο.
Ήδη ο μικρός σταμάτησε να κάνει κάποια από εκείνα τα χαριτωμένα "όχι" κουνώντας μου το μικρό του δαχτυλάκι δεξιά αριστερά χαρίζοντας μου το πιο πονηρό του φατσακι. Ο μεγάλος είναι εφτά και δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα από όλα εκείνα που πριν λίγα μόλις χρόνια με έκαναν να τον φιλάω ατελείωτα.
Τις προάλλες έπεσε στα χέρια μου ένα βίντεο... Περίπου τέσσερα χρόνια πριν....
Μία γνώριμη φάτσα με δίπλες ακόμα στα μπούτια του .. Από μέσα ακούγεται η παιδική του φωνούλα.. Εκείνη η χαριτωμένη που ακόμα δεν πρόφερε καλά το Ρ και το Σ.
Δάκρυσα... Συγκινήθηκα... Θυμήθηκα....
Είχα ξεχάσει πως και εκείνος ήταν ένα μικρό παιδί...
Ίσως να είναι η τύχη του μεγαλύτερου παιδιού αυτή να μεγαλώνει απότομα ξαφνικά με τον ερχομό του δεύτερου.
Δεν θυμάμαι πολλά και όσο ο χρόνος περνά θα ξεχνάω συνεχώς...
Τις στιγμές δεν μπορείς να τις μαζέψεις σε ένα κουτί ζωντανών αναμνήσεων.
Την βρεφική και νηπιακή ηλικία δεν μπορείς να την κρατήσεις για πάντα.
Το μόνο που μπορώ να κάνω είμαι να απολαμβάνω τις στιγμές.
Να νιώσω στο τώρα χορτατη από δάυτες..
Να γεμίσω με ήχους από τα γέλια τους.
Να τραβάω με κάμερα κάθε μικρή τους στιγμή.
Να συζητάω συνεχώς για αυτά μπας και τα χαράξω καλύτερα στο μυαλό μου.
Άραγε θα θυμάμαι σε κάποια χρόνια το βλέμμα του μικρού μετά από κάθε ζαβολιά. Τα φιλιά του όταν έρχεται στην αγκαλιά μου.
Θα θυμάμαι αυτές τις ζουμερες πατούσες καθώς περπατάνε...
Τα μικρά χεράκια στα λερωμένα μου τζάμια;
Φοβάμαι όταν προσπαθώ να θυμηθώ στιγμές των παιδιών και δεν θυμάμαι....
Φοβάμαι όταν ξεχνάω....
Και έτσι τα παίρνω αγκαλιά και παρέα βλέπουμε όλα όσα έχω καταγράψει σε χαμογελαστές φωτογραφίες και σε βίντεο!!
Να μην ξεχνάω λοιπόν!!
Δεν υπάρχουν σχόλια: