Ο γάμος φυλακη!

Ζούμε εγκλωβισμένοι σε σχέσεις και γάμους που θεωρούμε  ότι δεν είναι η φυλακή των ορίων μας.
Ορισμένοι άνθρωποι θεωρούν πως είναι ελεύθεροι στον γάμο τους διότι μπορούν να κάνουν πράγματα που δεν πιέζουν ή δεν ενοχλούν το ταίρι τους.
Διότι δεν πιέζουν και δεν ζορίζουν τα θέλω τους.
Η τουλάχιστον όσα θέλω τους  εκφράζουν.
Υποχωρώντας σε συμβιβασμούς κρύβοντας ίσως και κάποια μικρά δικά τους θέλω.
Αλήθεια όμως είμαστε πραγματικά ελεύθεροι σε έναν γάμο;
Σίγουρα εξαρτάται που είναι τα όρια του καθενός, εκεί που σταματάει η ανάγκη μου αρχίζει η δικιά σου.
Υπάρχουν άνθρωποι που καταπιέζουν πολύ τα δικά τους θέλω σε έναν γάμο.
Καταπιέζουν συναισθήματα.
Ζουν με  στερεότυπα.
Καταπιέζουν το ίδιο τους το Εγώ.
Γιατί απλά έχουν τον ρόλο τους .
Όμως επειδή σε αυτόν τον ρόλο μάθανε να είναι λειτουργικοί παραμένουν εκεί γιατί υπάρχει το συναίσθημα ή η συνήθεια.
Παραμένουν εκεί για να μπορούν να ανταπεξέλθουν.
Παραμένουν γιατί ο σύντροφος τους πληρεί τις περισσότερες προϋποθέσεις από το άγνωστο.
Ο γάμος είναι ένα ταξίδι με άγνωστο προορισμό .
Όμως έχει σημασία το ταξίδι.
Ένα ταξίδι στο οποίο παίζει ρόλο η επικοινωνία η επαφή, ο έρωτας σαν πράξη.
Ένα ταξίδι που δεν χωράνε τρίτοι.
Ένα ταξίδι που θες να κάνεις κρατώντας το χέρι του άλλου.
Και να αισθάνεσαι δυνατός.
Έτσι σπάνε τα σίδερα που σε κρατάνε φυλακισμένο.
Τον γάμο ως φυλακή νομίζω πως αισθάνονται περισσότερο οι άνδρες.
Ίσως γιατί η γυναίκα έχει περισσότερους ρόλους πιο απαιτητικούς έμαθε να καταπιέζει πιο εύκολα τα δικά της θέλω.
Έμαθε να υποτάσσεται στα θέλω όλων τον άλλων.
Έμαθε να λέει όλα καλά κρύβοντας βαθιά στην ψυχή της όλα εκείνα που την φυλακίζουν.
Στην εποχή της πυρηνικής οικογένειας αν και οι άνδρες έχουν αναλάβει περισσότερους ρόλους υπάρχει ακόμα ο ρόλος του άνδρα που φέρνει  λεφτά στο σπίτι.
Κι όμως ο άνδρας είναι εκείνος που εγκλωβίζεται περισσότερο.
Σε μια εποχή που ακόμα και η κοινωνία φταίει για το αίσθημα αυτό.
Η μάλλον η κοινωνία φαίνεται να είναι ο κύριος παράγοντας.
Με όλα όσα μας δίνει απροκάλυπτα νιώθουμε όλο και πιο εγκλωβισμένοι.
Έχουν αλλάξει οι εποχές μα τα στερεότυπα παραμένουν ίδια.
Έχουν αλλάξει τα πράγματα στην καθημερινότητα.
Έχουν αλλάξει όλα.
Όμως όλα όσα μάθαμε μας ακολουθούν πιστά.
Μήπως όμως τελικά την φυλακή μας την φτιάχνει ο ίδιος ο εαυτός μας;
Υπάρχουν πολλές σχέσεις που μοιάζουν με φυλακή.
Σχέσεις βασισμένες σε λάθος θεμέλια.
Σχέσεις που πνίγουν και καταδικάζουν σε μια ζωή με καταπίεση.
Ο γάμος δεν πρέπει να μοιάζει με φυλακή.
Ο γάμος δεν είναι φυλακή.
Εκεί σε φυλακίζουν όλα όσα πραγματικά θες μα δεν έχεις .
Ή όσα δεν κατάφερες να διεκδικήσεις από φόβο.
Ο γάμος είναι φυλακή για όσους φυλακίζουν εκεί όλα όσα φοβούνται να ζήσουν.
Για όλα όσα δεν τους κάνουν, μα υπομένουν.
Για εκείνους που βλέπουν εμπόδια στην προσωπική τους ελευθερία.
Ο γάμος , η σχέση αυτή πρέπει να μπορεί να σε κάνει να νιώθεις ελεύθερος σε γερά θεμέλια.
Ο γάμος γίνεται η φυλακή  σου  αν εκείνα που επέλεξες να πιστεύεις δεν χωράνε σε μια σχέση.
Αν δεν μπορείς να ακολουθείς όσα κάποτε επέλεξες!
Αν ο σύντροφος σου δεν είναι εκείνος που θα σε κάνει να θες να ξεπερνάς όσα σε δυσκολεύουν όλα όσα σε πνίγουν .
Τότε ναι κλείνεσαι στην φυλακή σου ,διαφορετικά  ξεπερνάς και να παλεύεις όλα εκείνα που επέλεξες κάποτε!