Χαμένη μέσα στο χάος!

Διανύω αυτή την περίοδο που όλη μέρα είμαι χαμένη σε σκέψεις, σε νεύρα, και την νύχτα με τρώνε οι τύψεις.
Χαμένη σε πράγματα που έχω να κάνω  χαμένη σε όλα όσα δεν προλαβαίνω!
Ένα χάος που με αποσυντονίζει!
Το μυαλό μου μοιάζει από τις πολλές σκέψεις παλιά αποθήκη που όλο κλείνεις την πόρτα αντί να κάτσεις να κάνεις ένα ξεκαθάρισμα.
Και κάθομαι και ανακατεύω σκέψεις, φόβους, θέλω.
Κάθομαι και μένω άπραγη αλλάζοντας απλά θέση σε όλα αυτά.
Από την μια ψάχνω να βρω τι θέλω...
Από την άλλη έχω ότι θέλω.
Ύστερα νιώθω κουρασμένη...και μετά λέω τι ωραία κούραση... έχει σκοπό!
Ύστερα θέλω μόνο λίγη ηρεμία...
Μου την χαλάνε οι φωνές τους , τα αντικείμενα που πέφτουν, το κλάμα του μικρού, οι αταξίες του μεγάλου.
Και μετά θυμώνω με μένα.
Γιατί οι φωνές τους θέλω να ακούγονται.
Τα αντικείμενα είναι για να πέφτουν.
Οι αταξίες του κάτι θέλουν να μου πουν.
Και περνάω στην  φάση "πόσο λίγη είμαι" για τα παιδιά.
Φωνάζω και μετά μετανιώνω και ζητάω συγνώμη...
Βάζω σε αναμονή πράγματα,γιατί το παιδί ζητάει χρόνο και μετά κλαίω τον χαμένο χρόνο...

Ταλαντεύομαι ανάμεσα στα παιδιά και  στο εγώ μου...
Τελικά σκέφτομαι... ψάχνω και καταλήγω...
Τι θέλω τελικά;
Τι δίνω και τι παίρνω.
Μα όλα είναι επιλογές μου.
Και τις αγαπώ!
Αλλά είναι που  χρειάζομαι λίγο χρόνο για μένα και δεν τον βρίσκω πάντα.
Είναι που θέλω λίγη ηρεμία να κάνω πράγματα που θα αφορούν μόνο εμένα.
Και κουράζομαι... νιώθω πως είμαι έτοιμη να σκάσω...
Όμως έτσι μοιάζει η μητρότητα.
Έτσι τρέχουν όλα σε μια τρελή καθημερινότητα που δεν περιλαμβάνει μέσα της λίγο από εκείνα που θα θέλαμε.
Είναι στιγμές που νιώθω σαν ένα καλοστημένο ρομπότ που εκτελεί όλα τα καθήκοντα του .
Όμως μετά νιώθω ευγνωμοσύνη, που ξυπνάω το πρωί και απολαμβάνω τον καφέ μου.
Που όλοι έχουμε αυτό το πολύτιμο αγαθό που λέγεται υγεία.
Που μέσα από όλη αυτή την τρέλα ακόμα ονειρεύομαι.
Που όλα αυτά είναι συναισθήματα και θα βρω έναν τρόπο τελικά να τα διαχειριστώ .
Και όλα αυτά είναι  μέρος  της ζωής μας.
Και κάπου εκεί στο χάος που βρίσκεσαι υπάρχουν τελικά πολλοί λόγοι να βγεις από αυτό!
Όταν έχεις ανοιχτές όλες σου τις αισθήσεις όλο και κάτι θα σου αλλάξει την διαδρομή.
Αρκεί να θες!
Αν και πολλές φορές μοιάζει ακατόρθωτο.



ΥΓ:Το κείμενο αυτό  γράφτηκε κάπου την άνοιξη.
Έμεινε μισοτελειωμένο όπως πολλά κείμενα τα οποία άφησα μισά.
Περιέχει όμως μέσα πολλά από όσα καθημερινά ακούω , βιώνω , βλέπω.
Περιέχουν ένα κομμάτι από σκέψεις που πολλές φορές φορτίζουν μια περίεργη περίοδο .
Μέρες που άλλοτε με βρίσκουν ήρεμη και άλλοτε διαλυμένη, από όλα εκείνα που πολλές φορές αδυνατώ να διαχειριστώ!
Πολλά έχουν αλλάξει από την άνοιξη έως σήμερα.
Μένει να τα βάλω μέσα μου σε μια σειρά και να προσπαθήσω πάλι να τα ντύσω με λέξεις.
Απέχω καιρό τώρα από το  bloggo-σπιτάκι μου.
Και η αλήθεια είναι ότι μου λείπει πολύ.
Είναι πολλά εκείνα που με κράτησαν πίσω , όμως ακόμα περισσότερα εκείνα που με πήγαν μπροστά.
Πράγματα για τα οποία θέλω πολύ να γράψω και νιώθω πως σήμερα έκανα μια μικρή αρχή έστω και αν πάτησα σε ένα πιο παλιό κείμενο μου!

Καληνύχτα κόσμε!