Καραντίνα ημέρα δεν θυμάμαι πιά!

Σήμερα είναι Σάββατο και εγώ ξύπνησα το πρωί με την θύμηση εκείνων των ημερών που θα με περίμενε δουλειά.
Εκείνα τα Σάββατα  που τα  παιδιά θα έπαιζαν με τον μπαμπά τους, που τους έλειπε τις καθημερινές γιατί δουλεύει πολλές ώρες.
Ύστερα θα κανονίζαμε τι θα κάναμε αργά το απόγευμα ή το βράδυ.
Ίσως να γκρίνιαζα, ίσως θα κουραζόμουν. Ίσως τίποτα από όλα αυτά.
Αυτά παλιά.

Σήμερα είναι Σάββατο.
Δεν έχω δουλειά, δεν θα κανονίσω να βγούμε το βράδυ.
Τα παιδιά δεν θα ζητήσουν να πάνε να κοιμηθούν στην γιαγιά.
Είμαστε όλοι μαζί στο σπίτι μας εδώ και πάρα πολλές μέρες.
Αποκτήσαμε νέες συνήθειες.
Οι μέρες μας  φαινομενικά δεν  περιέχουν πια άγχος, παρά μόνο αν κάνεις το λάθος να πας σούπερ μάρκετ χωρίς να στείλεις μήνυμα. Εκεί σε πιάνει μια ταχυπαλμία!
Τις πρώτες μέρες θυμάμαι να με διακατέχει πανικός.
Ένα μούδιασμα στην εξέλιξη των γεγονότων.
Πόσο εύκολα εξαιτίας ενός ιού μαζευτήκαμε όλοι μέσα στα σπίτια μας.
Πόσο εύκολα χάσαμε δουλειές.
Πόσο εύκολα τελειώνουν τα χρήματα,  το άγνωστο μετά ,  που σου κόβει σχεδόν όλα όσα πιθανόν να είχες προγραμματίσει.
Οι πρώτες μέρες μου ήταν δύσκολες.
Άφησα τον εαυτό μου να πέσει.
Άφησα τα συναισθήματα μου να με γεμίσουν άγχος φόβο.
Άφησα το σώμα μου να συμμετέχει με την αδράνεια του για όσα ο νους δεν μπορούσε ακόμα να διαχειριστεί.
Άφησα να παιδιά ώρες ατελείωτες μπροστά από οθόνες.
Καθάρισα όλα όσα μέχρι τότε δεν είχα προλάβει.
Κοιμήθηκα πολύ.
Εκείνες τις μέρες θυμάμαι πως έτυχε να  διαβάσω αυτό το κείμενο.
Διαβάζοντας το  συνειδητοποίησα ότι τον καιρό της καραντίνας αποφεύγω τις μυρωδιές και τα αρώματα.
Σαν από άμυνα θέλησα να  αποφεύγω να φυλάξω μέσα μου μνήμες από κάτι που μόνο δυσαρέσκεια μου προκαλεί.
Όλες μου οι αναμνήσεις περιέχουν ένα άρωμα.
Και εγώ το αποφεύγω.
Τις τελευταίες ημέρες είμαι καλύτερα.
Σαν να έχω μουδιάσει πια και να μην νιώθω.
Μέσα σε όλο αυτό κατάλαβα πως είμαι τυχερή.
Τυχερή γιατί με γεμίζουν οι άνθρωποι μου.
Γιατί μαζί τους νιώθω ασφαλής .
Γιατί μαζί τους μπορώ να γελάσω να κλάψω να μοιραστώ όλα εκείνα που αισθάνομαι.
Ζούμε στιγμές πρωτόγνωρες στιγμές που ακόμα και χωρίς αρώματα θα μείνουν μέσα μας.
Πιστεύω πως μετά από αυτό τίποτα δεν θα είναι ξανά όπως πριν.
Εμείς δεν θα είμαστε όπως πριν.
Όλο που γίνεται ίσως και αφήσει κάτι καλό ένα μαζικό restart σε ότι μέχρι τώρα ήταν για μια ακόμα φορά δεδομένο.
Μια ευκαιρία για όλους μας να έρθουμε πάλι κοντά και να συν-δεθούμε.
Κατάλαβα ποιοι άνθρωποι μου λείπουν.
Ποιοι με μια  βίντεο κλήση μπορούν απλά να με κάνουν να γελάσω .
Σε ποιους μπορώ να ακουμπήσω τους φόβους μου.
Ήταν οι ίδιοι άνθρωποι που ούτως ή άλλως είχα επιλέξει να έχω στην ζωή και ναι μου λείπουν γιατί αυτό που δεν μπορώ να κάνω  είναι να τους αγκαλιάσω.
Μου λείπει η αίσθηση της ελεύθερης επιλογής.
Μου λείπει η δουλειά μου.
Φοβάμαι για το μετά.
Το μετά της βουτιάς στο κενό δίχως πάτο.
Μια οικονομική βουτιά που ζήσαμε έντονα τα τελευταία χρόνια.
Φοβάμαι για τα παιδιά μου και για τον κόσμο που ζουν.
Μέσα στον φόβο που όλος ο κόσμος αισθάνεται.
Χτες το βράδυ βγήκα στο μπαλκόνι, ο αέρας δημιουργούσε ήχους που πριν δύσκολα άκουγες από το βουητό του δρόμου.
Τα φύλλα έπαιζαν μια απαλή μουσική σχεδόν κρυστάλλινη .
Σκέφτηκα πως δώσαμε στην γη μια μεγάλη ανάσα.
Να ακόμα ένα καλό...
Σήμερα πήγα να πετάξω τα σκουπίδια .
Η μέρα θύμισε χειμώνα.
Είναι Σάββατο και σκέφτηκα πως πριν καραντίνας ίσως να επέλεγα να κάτσω σπίτι μια τέτοια κρύα μέρα να δω καμία ταινία και να αράξω στον καναπέ
Ο αέρας με την βροχή χάιδεψαν το ειρωνικό μου χαμόγελο.
Κοίτα να δεις που και σήμερα πάλι σπίτι θα κάτσω!
Δεν ξέρω πως και πότε θα τελειώσει όλο αυτό εύχομαι μόνο οι απώλειες να είναι λίγες σε όλα τα επίπεδα.

Η φωτογραφία ανήκει στην   Σοφία Κοντούκα
Αναρτήθηκε στο προφίλ της, μια φωτογραφία που μου θύμισε πόσο μου έλειψε το έξω, η φύση , η ζωή που είχαμε.
Σε  ευχαριστώ που μου έδωσες την άδεια να την χρησιμοποιήσω!