Φοβάμαι

 

Σήμερα πήγα για ψώνια το πρωί. 

Μόνη μου εγώ και τα σύννεφα και μια βουή από την εθνική οδό όχι όπως άλλοτε  μια βουή διαφορετική . Μια βουή που δεν έχω συνηθίσει...

Η ησυχία τούτου του κόσμου σχεδόν με τρόμαξε.

Μου θύμησε ταινίες που χρόνια τώρα βλέπαμε τρώγοντας ποπ κορν από τον καναπέ μας.

Και μη πιστεύοντας πως μια μέρα θα γίνουμε κατά κάποιον τρόπο πρωταγωνιστές της.

Σήμερα περπατούσα στις 10 το πρωί και δεν συνάντησα ούτε εναν άνθρωπο,  ούτε έναν γνωστό ή έναν άγνωστο.

Λίγα αυτοκίνητα μονάχα μετρημένα στο ένα μου χέρι...

Μα και να συναντούσα κάποιον θα με γνώριζε κρυμμένη πίσω από την μάσκα μου;

Μετακίνηση 2 αυτό έστειλα για να βγω από το σπίτι μου να πάω να πάρω ψωμί και φέτα.

Ενημέρωσα ουσιαστικά εμένα ότι θα βγω σε περίπτωση ελέγχου να έχω αποδείξεις τι ώρα βγήκα και γιατί!

Η ηρεμία στον δρόμο με δυσκόλεψε να θυμηθώ πως ήταν πριν.

Πριν χάσουμε αυτονόητες συνήθειες. Πριν χάσουμε μια καθημερινότητα που ενώ δεν αντέχαμε μας λείπει τόσο.

Φοβάμαι μην συνηθίσουμε την ησυχία. Φοβάμαι μην δεν δούμε σύντομα τουλάχιστον κόσμο στον δρόμο να πηγαίνει είτε αργά είτε γρήγορα για τις δουλειές του.

Κόσμο που δεν φοβάται να πλησιάσει τον άλλον .

Κόσμο που σου χαμογελούσε ή σε απέφευγε κατεβάζοντας το βλέμμα.

Κόσμο χωρίς μάσκες χωρίς αποστάσεις..... κόσμο απλά...

Φοβάμαι μην συνηθίσουμε τα άδεια προαύλια χωρίς φωνές παιδιών που παίζουν μπάλα, κρυφτό, ή μαζεμένοι σε μικρά παρεάκια γελούσαν καθώς έτρωγαν το κολατσιό τους.

Φοβάμαι μην αντικατασταθούν οι τάξεις με σαλόνια και οθόνες.

 Τάξεις σε σπίτια ψυχρές και  γεμάτες μοναξιά . Χωρίς χρώματα, τραγούδια, χωρίς παιδιά!

Παιδιά που στερούνται την ζωή τους.

Στα πιο όμορφα και αθώα τους χρόνια.

Φίλους, γενέθλια, βόλτες, διαλείμματα, τις δασκάλες τούς, τους συμμαθητές τους.

Έφηβοι κλειδωμένοι στα δωμάτια τους. Χωρίς φλερτ, χωρίς βόλτες, κοπάνες. Έφηβοι κλεισμένοι πιο πολύ από ποτέ σε οθόνες.

Οθόνες που αντικατέστησαν τα πάντα!

Φοβάμαι γιατί ξεχάσαμε την ανθρώπινη επαφή..

Την ανθρώπινη επικοινωνία χωρίς οθόνες και social. Την ανθρώπινη παρουσία εκείνη που βλέπεις το χαμόγελο του άλλου, εκείνη που μπορείς να σκουπίσεις ένα δάκρυ, εκείνη που μπορεί να σφίξεις τον άλλον και να του πεις εδώ είμαι μην φοβάσαι!

 Φοβάμαι πως  χάνουμε το άγγιγμα , την αγκαλιά που μας λείπει αλλά συνηθίσαμε χωρίς αυτή.

Φοβάμαι πως το βλέμμα του άλλου " μην με πλησιάζεις" θα μείνει εδώ για πάντα.

Φοβάμαι μην μείνουν τα ταξίδια όνειρα του μυαλού , της ψυχής που δεν φυλακίζεται,  και της εικόνας πίσω από φωτογραφίες για όσα κάποτε κάναμε και όσα δεν προλάβαμε.

Φοβάμαι πως η αλλαγή αυτή θα αφήσει πολλά κατάλοιπα μέσα μας .

Φοβάμαι μην συνηθίσουμε τους τοίχους και την μοναξιά μας .

Φοβάμαι μην γίνουμε απόμακροι άνθρωποι γεμάτοι φοβίες.

Αποστειρωμένοι  στην μοναξιά μας μακριά από όλα όσα κάποτε δεν ήταν αρκετά!

Φοβάμαι πως είμαστε η τελευταία γενιά που θα θυμάται έναν άλλο κόσμο.

Φοβάμαι για τα παιδιά που χάνουν χρόνο από την πολύχρωμη ζωή τους , και γεμίζει ο λευκός τους καμβάς με γκρίζα χρώματα μιας παράξενης εποχής.

Φοβάμαι πως οι άνθρωποι ολοένα και βουλιάζουν σε μια οικονομική αστάθεια.

Σε ψυχική αστάθεια. Άνθρωποι που προσπαθούν να δεν καταφέρνουν πάντα να σταθούν με όσα συμβαίνουν γύρω μας. Να δώσουν κουράγιο στον σύντροφό τους, να στηρίξουν γονείς, παιδιά φίλους ακόμα και φίλους μέσω διαδικτύου. Άνθρωποι που μπήκαν σε μονοπάτια που δεν μπορουν να διαχειριστούν πια.

Φοβάμαι για τις απώλειες που ακούμε , για τις απώλειες που πλέον είναι σε κάθε μας κύκλο.

Ανθρώπινες ζωές που χάνονται, ανθρώπινες ζωές που παρουσιάζονται σαν νούμερα μια στατιστικής σε καιρό πανδημίας.

Φοβάμαι μήπως συνηθίζουμε μια ζωή σε δεδομένα που δυσκολεύομαι να αποδεχτώ.

Θέλω να πάψω να φοβάμαι. Και να βρω εκείνη την ελπίδα που θα φέρει πίσω όσα βίαια χάσαμε!

Μα δεν την βλέπω και φοβάμαι.....

Ακόμα μια μέρα που θλίψη και θυμός καίνε τα μέσα μου.

Ένας μόνιμος φόβος συντροφιά με τα γκρίζα σύννεφα του σημερινού ουρανού!

Photo via pixabay