2020

Σαν χτες θυμάμαι την αρχή του 2020, η γλυκιά προσμονή για ένα μικρό ταξιδάκι έκανε τον χρόνο να μετράει αλλιώς! Με ένα μικρό ταξίδι και σχέδια για δύο ακόμη, επιτέλους στο εξωτερικό αυτή την φορά!

Η χρονιά  είχε ξεκινήσει πολλά υποσχόμενη.

Μόλις είχα κάνει το βήμα να τελειώσω από μια δουλειά και να ξεκινήσω μόνη μου. Μου το χρωστούσα άλλωστε μετά από πολλά χρόνια καθώς εμένα πίσω λόγο μητρότητας!

Είχα ξεκινήσει και γυμναστική για πρώτη φορά στη ζωή μου.

Είχα ξεκινήσει να κάνω πράγματα για μένα!

Τίποτα δεν έμοιαζε πως θα μπορούσε να αλλάξει τα όνειρα που κάναμε.

Μόλις είχα βρει τα πατήματα μου συνδιάζοντας παιδιά, σχολεία και δουλειά.

Όλα κυλούσαν ομαλά. Όλα κυλούσαν όπως τα είχαμε σχεδιάσει.

Το πρώτο lockdown με βρήκε σοκαρισμένη.

Ξαφνικά ένιωσα να χάνεται η βάση μου.

Ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα.

Μια βδομάδα την πέρασα στον καναπέ. Μουδιασμένη να παρακολουθώ το σταμάτημα ενός ολόκληρου πλανήτη!

Συναισθήματα όπως ο φόβος, η μοναξιά η απομόνωση, η οικονομική ανασφάλεια με γέμισαν γκρίζο!

Εκεί κατάλαβα για πρώτη φορά πόσο μικροί είμαστε και πως από την μια στιγμή στην άλλη η ελευθερία σου μπορεί να περιοριστεί ξαφνικά μην έχοντας άλλες επιλογές.

Και έχοντας δύο παιδιά ξέρω καλά τι σημαίνει περιορισμός ελευθερίας.

Όμως εκείνο ήταν άλλο.

Ύστερα κατάλαβα πως έχω χρόνο να μαζέψω εκείνα τα συρτάρια που ποτέ δεν είχα προλάβει.

Να φτιάξω όλα εκείνα που πάντα έβαζα σε αναβολή.

Κατάλαβα πως έχω εδώ την οικογένεια ασφαλής και μαζί μπορούμε να συνδεθούμε και να αξιοποιήσουμε τον μπόλικο χρόνο μας.

Το καλοκαίρι ήταν μια μικρή ανάσα σε όλα.

Να δουλέψουμε να κάνουμε μικρές αποδράσεις.

 

Να λειτουργήσουμε σαν μέρμηγκες γιατί ο χειμώνας έδειχνε εξ αρχής ότι δεν θα είναι ίδιος.

Για πρώτη φορά όταν ξεκίνησε το 2020  δεν είχα βάλει στόχους.

Έτσι είχα αποφασίσει για μια φορά να μην πιέσω τον εαυτό μου!

Οι στόχοι μου ήθελα να είναι μικρά καθημερινά επιτεύγματα. Και έτσι έγινε.

Το πρώτο lockdown λειτούργησε αρνητικά στην υγεία μου. Ένας θυροειδής που ξέφυγε από παντού και μπαίνοντας στο δεύτερο lockdown βρέθηκα ακόμα να ρυθμίζω θυροειδή από την πρώτη καραντίνα.

Με όλα τα συμπτώματα συν εκείνα που τάραζαν ακόμα την ψυχολογία μου! Και αντίστροφα μια ψυχολογία να ταράζει τα πάντα!

Το τελείωμα του καλοκαιριού μου επιφύλασσε δυσάρεστες εκπλήξεις.

Τέλος Αυγούστου κλάπηκε το αμάξι μου και πριν καλά καλά βιώσω αυτήν την απώλεια ήρθε μια δεύτερη. Η κακοκαιρία του Ιανού που σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά της αφήνοντας πίσω ένα εξοχικό με λάσπες νερά και την απόλυτη καταστροφή. 

Βρεθήκαμε πρωταγωνιστές σε αυτά που χρόνια έβλεπα στις ειδήσεις.

Παράλληλα έτρεχαν πολλές υποχρεώσεις που οικονομικά και ψυχολογικά μας τσάκισαν.

Γιατί σε τίποτα από τα δύο προηγούμενα δεν υπήρξε αποζημίωση!

Παρόλα αυτά διαπιστώνω ότι κατάφερα να διαχειριστώ όλα όσα συνέβησαν. Τα καταφέραμε είπα! Πέρασε και αυτό!

Επίσης κατάλαβα πως πρέπει τελικά να προσέχεις τι εύχεσαι όπως σωστά είπε η αγαπημένη μου  my favourite στο κείμενο της εδω

Ευχήθηκα πολλές φορές χαλαρούς ρυθμούς, και τους βρήκα.

Ευχήθηκα να βρω χρόνο να μαζέψω και να ασχοληθώ με το σπίτι μου και έγινε πράξη.

Ευχήθηκα να κοιμηθώ λιγάκι παραπάνω χωρίς λόγο και κοιμήθηκα όσο δεν είχα κοιμηθεί ποτέ!

Ευχήθηκα να μην κάνω Πάσχα ίδιο με τα προηγμένα χρόνια  και να η ευκαιρία που ήρθε ! Ομολογώ ότι φέτος ήταν ξεχωριστά και δεν έμοιαζαν με τα προηγούμενα. Και τελικά τα είχα τόσο ανάγκη.

Ευχήθηκα να βρω χρόνο με τον άνδρα μου και είχαμε άπλετο στην πρώτη καραντίνα.

Ήρθα κοντά με ανθρώπους χωρίς να τους αγγίζω.

Γνώρισα καλύτερα ανθρώπους , επέλεξα ποιον θα κρατήσω κοντά μου και ποιον όχι.

Έμαθα να ακούω το σώμα μου και να το αφουγκράζομαι.

Έμαθα πως τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Κατάλαβα πόσο  σημαντική είναι η επαφή με τους ανθρώπους που αγαπάς.

Έμαθα ότι έχω τρελή υπομονή.

Έμαθα πόσο εύκολα προσαρμόζονται τα παιδιά που εκείνα είναι οι πραγματικοί ήρωες αυτής της πανδημίας.

Μικρά μεγάλα. Που Στερήθηκαν τα χρόνια της αθωότητας, τα χρόνια της κοπάνας, του φλερτ, των πάρτυ. Στερήθηκαν ίσως περισσότερα εμάς!

Έμαθα να προσαρμόζονται στις επιλογές που δεν ήταν δικές μου.

Έμαθα να δίνω χρόνο στον εαυτό μου.

Έμαθα πως μέσα από αυτό πρέπει να αλλάξουμε οπτική για πολλά πράγματα.

Σε πολλά μέτωπα ανοιχτά, όπως ο φόβος για την υγεία.

Η οικονομική ανασφάλεια, η τηλεκπαίδευση, η στέρηση ελευθεριών, η απόλυτη προσήλωση στις οθόνες για όλα.

Απομόνωση, κλεισούρα, μοναξιά, φόβος!

Μια χρονιά δύσκολη , παράξενη , πρωτόγνωρη φτάνει στο τέλος της.

Όχι δεν έχω όνειρα για την καινούργια.

Όχι δεν έχω βάλει στόχους.

Θέλω απλά να βρω μέσα μου την ελπίδα πως όλο αυτό θα τελειώσει και δεν θα μας αφήσει κουσούρια και φόβους όπως είχα γράψει εδώ.

Εύχομαι να μην μας μείνουν οι οθόνες στις ζωές μας για εργασία, εκπαίδευση, ψώνια, καφέ, επαφή, παιχνίδι, φλερτ.

Εύχομαι να μπορέσουμε σύντομα να ταξιδέψουμε ξανά.

Να μπορέσουμε να ανοίξουμε τα σπίτια μας στους φίλους και γνωστούς.

Να αγγίξουμε και να αγκαλιάσουμε ανθρώπους.

Να αφήσουμε τα παιδιά να ζήσουν τα μοναδικά αυτά χρόνια χωρίς αποστείρωση και φόβο με δια ζώσης σχολείο.

Να μπορέσουμε να πάμε για έναν καφέ.

Να μπορέσουμε να δοκιμάσουμε το κοκτέιλ του άλλου. Από εκείνα που κάποτε πίναμε έξω!

Να μπορέσουμε να βγούμε βόλτα στα μαγαζιά.

Να μπορέσουμε να δουλεύουμε και πάλι.

Να μπορέσουμε να αποβάλλουμε φόβους και ανασφάλειες που τόσο καλά μπήκαν στην ζωή μας.

Να μπορέσουμε και πάλι να πάρουμε πίσω τις ζωές μας. Όμως μέσα από αυτό να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Αποκτώντας περισσότερη γνώση.

Περισσότερη σοφία, και ύστερα από όλες τις απώλειες των δεδομένων να εκτιμηθεί από τον καθένα ξεχωριστά το γεγονός ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και οι αξίες άλλαξαν , εμείς αλλάξαμε!

2020 αντίο και εσύ 2021 να είσαι πιο ευγενικό μαζί μας! Γιατί φοβάμαι μην τυχόν η προηγούμενη χρονιά ήταν ένα δείγμα για το τι μας περιμένει!

Και ναι κάπου μέσα στο 2020 έχασα λίγη από την αισιοδοξία μου. Έχασα την ελπίδα έχασα την τρέλα μου. Και όχι δεν μου ήταν εύκολη χρόνια!

Αν και είχε πολλές όμορφες στιγμές!

Πολλές καινούριες προκλήσεις αρκετό γέλιο και όμορφες αναμνήσεις!

Καλή χρονιά κόσμε με υγεία!!