Αυτά που μου λείπουν...
Σαν να ξεπαγωσε μέσα μου η άμυνα να κρατάω όλα εκείνα που θέλω και μου λείπουν.
Και άρχισα ξαφνικά να νοσταλγώ.
Νοσταλγησα ένα Σαββάτο να αφήσω τα παιδιά στην γιαγιά.
Να παραγγείλουν σουβλάκια και να δουν τηλεόραση μέχρι αργά..
Και εμείς να θυμηθούμε πως είναι να περνάς λίγες ώρες χωρίς φωνές, τσακωμούς ατελείωτα μαμά.
Να κάνω μπάνιο και να με ρωτάει τελειώνεις;;; Θα αργήσουμε.
Και να μας περιμένουν οι φίλοι μας .
Και να μην ξέρω τι κοκτέιλ να πάρω σήμερα.
Τι ακριβώς θέλει ο ουρανίσκος μου να γευτεί.
Κάτι γλυκό ξινό...
Κάτι γλυκό πικρό...
Κάτι πιο οικείο;
Και ύστερα να δοκιμάζω από όλους και να λέω την άλλη φορά θα πάρω αυτό.
Και πάντα να ξεχνάω τι ήθελα να δοκιμάσω.
Μου έλειψε να πάω μια βόλτα στα μαγαζιά να δοκιμάσω ρούχα, να γκρινιάζω γιατί πάχυνα.
Είναι βλέπεις οι καθρέφτες στα μαγαζιά και δείχνουν και την παραμικρή λεπτομέρεια!
Να πάρω τελικά κάτι και να έχω που να το βάλω.
Μου έλειψε να πάρω αγκαλιά έναν φίλο.
Να παραγγείλουμε καφέ και να πάμε μια βόλτα.
Να κανονίσω κάτι και να μην αφορά το τι θα φάμε πάλι. Και πόση μοναξιά κάνει.
Και τι ζούμε.
Και που θα πάει όλο αυτό.
Να ξυπνήσω νωρίς να προλάβω να φτιάξω το πρωινό και μεσημεριανό τους. Να κουτουλάω από την νύστα και να είναι μόλις Δευτέρα.
Να τα πάω σχολείο μετά φροντιστήριο μετά χάντμπολ και να περιμένω απέξω κοιτάζοντας πως αλλάζουν τα σύννεφα μορφή και να λέω στον μικρό να προσέχει..
Μου έλειψε να πάρω το αμάξι μόνη μου να δυναμώσω το ραδιόφωνο και να απολαύσω τον καφέ μου καθώς θα πηγαίνω όπου θέλω για ότι θέλω!
Μου έλειψε να κανονίσω τι θα κάνουμε το Σαββατοκύριακο.
Να απορρίπτω ιδέες και τελικά να φτάνουμε σπίτι το απόγευμα χωρίς να μείνει κανείς παραπονεμένος.
Μου έλειψε να βάλω κραγιόν!
Και να μην το κρύψω με την μάσκα..
Μου έλειψε να μαζέψω βαλίτσες, να δω την θάλασσα..
Μου έλειψα εγώ στην ρουτίνα μου και στο τρέξιμο μου.
Μου έλειψε να μην φοβάμαι .
Μου έλειψε μια κουραστική μέρα από το πολύ έξω.
Μου έλειψε μια βραδινή έξοδος και η γκρίνια μου καθώς επιστρέφω σπίτι λέγοντας μου τι τα θέλω εγώ τα ξενύχτια..
Μα πιο πολύ μου έλειψε να μου λείπουν όλα αυτά που έχουν παγώσει πίσω από άμυνες.
Είναι όλα κλειδωμένα και δεν αφήνω να μου λείπει τίποτα!Χτες άκουσα ένα τραγούδι.
Από τα νιάτα μου.
Ξαφνικά με πλημμύρισαν αισθήσεις αρώματα συναισθήματα.
Και δάκρυα που έπνιξα γιατί τα παιδιά ήταν γύρω μου.
Και δεν ήθελα να τους θυμίσω πως πονάω και για εκείνα, για όσα ζουν, για όσα δεν ζούν, και όσα χάνουν.
Δεν ήθελα να τους δείξω πόσο κουράστηκα και πόσο μου λείπει η ζωή για την οποία συνηθίσαμε να γκρινιάζουμε!
Και τώρα σιωπηλοί στους τέσσερις τοίχους της μοναξιάς μας αποδεχόμαστε τα πάντα χωρίς κουβέντα.
Οι τελευταίες βδομάδες με πνίγουν.
Κουράστηκα, βαρέθηκα, πέρασα τα όρια μου.
Οι τελευταίες βδομάδες απλά περνούν και εγώ προσπαθώ ακόμα μια φορά να ξεπεράσω όλα αυτά που βγαίνουν στην επιφάνεια.
Θα περάσει και αυτό έτσι συνηθίσαμε να λέμε.
Θα περάσει που θα πάει.
Θα περάσει και αυτό.
Και αν δεν περάσει;
Θα φτιάξουμε καινούρια ζωή;
Μου λείπει κάτι από τα παλιά σήμερα και μου λείπει πολύ!
Ναι ξέρω είμαστε υγιείς.
Ξέρω υπάρχουν και χειρότερα.
Ναι ξέρω να μάθουμε κάτι από όλο αυτό.
Ναι ξέρω όλοι τα ίδια ζούμε.
Όσα και να ξέρω δεν παύει να με πνίγει.
Ο φόβος, η τρέλα τα παιδιά κλεισμένα και αποβλακωμενα μπροστά από οθόνες, με πνίγουν όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.
Μου λείπουν ρε γαμωτο όλα εκείνα για τα οποία γκρινιάζαμε ....για φαντάσου!
Και φως στο τούνελ δεν βλέπω.....
Δεν υπάρχουν σχόλια: